بنت عميس بدان جهت شهادتش پذيرفته نشد كه همسر جعفر بن ابى طالب بوده و به نفع بنى هاشم شهادت مىدهد و ام ايمن نيز گواهيش پذيرفته نشد ، به اين جهت كه زنى است غير عرب و نمىتواند مطالب را روشن بيان كند .
اما بايد سؤال كرد كه آيا فاطمه ، على ، حسن و حسين ( عليهم السلام ) كه بر اساس آيه تطهير در رواياتى كه در شأن نزول آن رسيده كه از هر گناه و آلودگى پاكند ، سخنشان مورد قبول نيست ؟ حال چگونه سخنان آنها براى ابو بكر باور نكردنى است ؟ ! در اينجا بد نيست به جريانى كه ابن ابى الحديد در شرح نهج البلاغه آورده ، توجه كنيم وى مىگويد : از « على بن فارقى » مدرس مدرسه غربى بغداد پرسيدم :
آيا فاطمه در ادعايش صادق بود ؟ پاسخ داد : بله .
پرسيدم ، پس چرا ابو بكر فدك را به او واگذار نكرد ، با اين كه مىدانست فاطمه راستگو است ؟ استاد تبسم كرد ، سپس جملهء لطيف و زيبا و طنز گونه اى گفت : با اين كه چندان اهل شوخى و مزاح نبود ، گفت : اگر روز اول به مجرد ادعاى فاطمه فدك را باز مىگرداند ، فردا فاطمه ادعاى خلافت همسرش را مطرح مىساخت و مىبايست ابو بكر از مقام خلافت كناره گيرى كند و در اين مورد عذر زمامدار خلافت پذيرفته نبود ، چرا كه با عمل نخستش اقرار به صداقت و راستگوئى دختر پيامبر كرده بود ، و بايد پس از آن بدون نياز به بيّنه و شهود ، هر گونه ادعائى مىكرد ، قبول نمايد .
ابن ابى الحديد مىافزايد : اين سخن صحيح و درست است گرچه استاد آن را به صورت شوخى بيان نمود [1] .
راستى بايد پرسيد : على ( عليه السلام ) كه پيامبر او را « اقضى الأمة » و « صديق اكبر » مىداند و مىگويد :
« علىّ مع الحقّ و الحقّ مع علىّ يدور معه حيثما دار » حق با على ( عليه السلام ) و على با حق است و حق همواره از على جدا نمىشود .

[1] ابن ابى الحديد ، شرح نهج البلاغه ، ج 16 ، ص 284 .

395