ابو بكر و ابو عبيده و چند نفر ديگر از اصحاب به در خانه آن حضرت رفتيم آن روز در خانه ام سلمه بود ، و على را جلو در خانه ايستاده يافتيم به على گفتيم : مىخواهيم رسول خدا را زيارت كنيم ، گفت : هم الان بيرون مىآيد چيزى نگذشت كه بيرون آمد و ما از جا بلند شديم آن حضرت تكيه به على ( عليه السلام ) كرد و با دستش به شانه على زد و فرمود : يا على به زودى بعد از من اصحاب با تو دشمنى مىكنند و تو نخستين كسى هستى كه ايمان آوردى و از همه به آينده داناترى و از همه به خدا باوفاترى و از همه بهتر رعايت مساوات در تقسيم را مىكنى و از همه بر رعيت مهربانترى و در راه خدا پر مصيبتترى و تو بازوى منى ، تو غسل دهندهء جنازهء من و دفنكنندهء آنى ، و تو در بلا و ناملايمى پيشقدمترى [1] . ( 1 ) مرحوم مؤلف مىگويد : اين علاقه و محبت شديد پيامبر صلى الله عليه و آله و سلَّم نسبت به على ( عليه السلام ) بسيار عميق و ريشه دار بود و اين به امر الهى و وسائل آن از قبل آماده شده بود و اين اتحاد و دوستى ميان آن دو در طول حياتشان استمرار داشت و اين حقيقت از احاديثى كه قبلا در اوائل اين كتاب گذشت ، استفاده مىشود ، مثل روايت طينت كه فرمود : « نور رسول خدا و على قبل از آدم خلق شده و هر دو از يك طينت بوده‌اند » [2] .
و اين روايت را احمد بن مردويه در كتاب « المناقب » از چند طريق نقل كرده است .
و از جمله روايت « مواخاة » كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلَّم به على ( عليه السلام ) فرمود :
« انت اخى في الدّنيا و الآخرة » تو برادر منى در دنيا و آخرت ، يعنى اين برادرى همچنان پايدار است و حتى بعد از مرگ هم اين برادرى نمىگسلد و تا وقتى محمد و على زنده‌اند و تا وقتى در دنيا و آخرت پايدارند برادريشان نيز زنده و جاويد است . ( 2 ) و از جمله حديث خيبر كه پيامبر فرمود : « على خدا و رسول را دوست مىدارد و خدا و رسول او را دوست مىدارند » و اما آنهائى كه در جنگ خيبر فرار را برقرار

[1] متقى ، كنز العمال ، ج 6 ، ص 293 .
[2] محب طبرى ، رياض النضرة ، ج 2 ، ص 164 .

328