با كتاب خدا همواره با همند و از يك ديگر جدا نمىشوند ، تا بر لب حوض بر من درآيند [1] .
اين حديث از احاديث متواتر است كه اغلب راويان آن بزرگان صحابه‌اند و هيچ يك از علماى عامه در سند آن تشكيك نكرده و دلالتش بر خلافت بلا فصل على ( عليه السلام ) نيز بسيار قوى است . و اين روايت كه به طرق گوناگون نقل شده است دلالت قطعى دارد كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلَّم در مقام تعيين جانشين خود اين مطلب را بيان فرموده ، پس معلوم مىشود على ( عليه السلام ) خليفه منصوب از طرف رسول خدا است چون در بعضى از طرق حديث ديديد كه صريحا نام على ( عليه السلام ) برده شده است و اين مطلب را كسى انكار نكرده ، حتى ابن حجر هيثمى كه دشمنيش با شيعه به حدى است كه كتاب « صواعق المحرقه » خود را در رد اهل بدعت و زندقه نوشته و مقصودش از اهل بدعت و زندقه همان شيعه است .
در ذيل حديث شريف بيان مفصلى دارد بعد از آنكه مفردات آن را معنا كرده در تشريح آن مىگويد :
اگر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلَّم مردم را بر اقتدا و تمسك به عترت تحريك و تشويق كرد بدين جهت بود كه عترت تا روز قيامت از كتاب خدا جدا نمىشود ، چون خدا پليدى و رجس را از عترت برده و ايشان را تطهير كرده ، علاوه بر اينكه عترت ، عالم ترين امت به كتاب خدا و سنت پيامبر است و به همين جهت رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلَّم فرمود :
به عترت چيز نياموزيد كه عترت از شما عالمتر است مضافا بر آن معجزات و كرامات باهره و مزاياى بيشمارى كه عترت دارد و به فرموده پيامبر : امان اهل زمينند و رسول خدا در باره شان فرمود ( براى هر عصرى از اعصار امت من افرادى عادل از اهل بيت من خواهد بود و از ميان عترت على بن ابى طالب كرم الله وجهه امام عترت و اهل بيت است ) و از اين جهت است كه مىبينيم ابو بكر عترت رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلَّم را به على ( عليه السلام ) تفسير كرده و گفته است : على عترت رسول خداست و نيز رسول خدا

[1] ثعلبى ، قصص الأنبياء ، ص 14 .

275