ترمذى در صحيح خود از جابر بن عبد الله روايت كرده كه گفت : رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلَّم در روز عرفه در حالى كه سوار بر ناقه قصوى بود خطابه اى ايراد كرد و شنيدم كه فرمود : اى مردم ! من در ميان شما دو چيز مىگذارم ، مادامى كه به آن دو تمسك كنيد گمراه نمىشويد ، كتاب خدا و عترتم و اهل بيتم [1] .
سپس ترمذى گفته : در اين باب از ابو ذر و ابو سعيد و زيد بن ارقم و حذيفة بن اسيد روايات ديگرى نيز رسيده است [2] .
ابن حجر هيثمى در كتاب « صواعق المحرقة » مىگويد : و در روايتى ديگر آمده كه رسول خدا در مرض موتش با مردم نماز گزارد و فرمود : اى مردم نزديك است قبض روح شوم و مرا به سراى ديگر ببرند من اين سخن را در اين حال به شما مىگويم تا ديگر عذرى نداشته باشيد ، همه بشنويد كه من كتاب خداى عز و جل و عترتم اهل بيتم را جانشين خود در ميان شما مىگذارم آنگاه دست على ( عليه السلام ) را گرفت و بلند كرد و فرمود : اين على با قرآن است و قرآن با على است و هرگز از يك ديگر جدا نمىشوند تا كنار حوض مرا ديدار كنند از آن دو پرسيد از آنچه من در آن دو نهاده‌ام [3] .
ثعلبى در « قصص الأنبياء » مىگويد : « رقاشى » از « انس بن مالك » روايت كرده كه گفت : رسول خدا نماز صبح را با ما خواند ، همين كه از نماز فارغ شد رو به ما جمعيت كرد و فرمود : اى جمعيت مسلمين هر كس آفتاب را از دست بدهد ، بايد از نور ماه استفاده كند و بدان تمسك جويد و اگر ماه را هم از دست داد ، بايد از نور زهره استفاده كند و چون آن را هم از دست داد ، بايد به نور دو ستاره « فرقدين » تمسك كند ، مردم پرسيدند : يا رسول الله مقصود از آفتاب و ماه و زهره و فرقدين چيست ؟
فرمود : آفتاب من و ماه على و زهره فاطمه و فرقدان حسن و حسين است و اينها

[1] ترمذى ، صحيح ، ج 2 ، ص 308 .
[2] مستدرك الصحيحين ، ج 3 ، ص 109 - 148 - نسائى ، ص 21 - مسند ، احمد ج 3 ، ص 17 .
[3] ابن حجر هيثمى ، صواعق المحرقه ، ص 75 .

274