مأمون : آن را براى من روايت كن .
اسحاق : حديث را براى وى خواندم .
مأمون : اسحاق ! با تو گفتگو مىكردم و گمان مىكردم كه تو دشمن حق و راستى نيستى ولى اكنون بر من ثابت شد كه تو دشمن حقى ! آيا تو يقين دارى كه اين حديث درست است ؟
اسحاق : بلى ! اين حديث را كسانى روايت كرده‌اند كه مرا امكان رد گفتار آنان نيست .
مأمون : آيا قبول دارى كه اگر كسى اين حديث را درست بداند ، آنگاه گمان كند كه يكى از صحابه برتر از على است ، از يكى از وجوه سه گانه بيرون نيست يا اين است كه دعوت رسول خدا نزد او مردود است يا اين كه بگويد پيغمبر برتر را مىشناخت ولى آن كس را كه مفضول بود بيشتر ، دوست مىداشت يا اين كه بگويد خداوند فاضل را از مفضول نمىشناخت كدام يك از اين وجوه سه گانه را تو اختيار مىكنى ؟
اسحاق : در انديشه فرو رفتم و سر را پائين انداختم .
مأمون : اسحاق ! هيچ يك از آنها را نمىتوانى بر زبان آورى ، زيرا اگر يكى از آنها را بگوئى ترا وادار به توبه مىكنم ، و اگر براى حديث غير از اين وجوه سه گانه تأويل ديگرى دارى به من بگو .
اسحاق : نمىدانم ولى براى ابو بكر نيز فضيلتى هست .
مأمون : بلى ، اگر براى او فضيلتى نبود ، گفته نمىشد كه على از او افضل است اكنون از اين سخن كدام فضل او را قصد كردى ؟
اسحاق : گفته خداوند را كه مىفرمايد : * ( ثانِيَ اثْنَيْنِ إِذْ هُما فِي الْغارِ إِذْ يَقُولُ لِصاحِبِه لا تَحْزَنْ إِنَّ الله مَعَنا ) * [1] : خداوند در اين آيه ابو بكر را نسبت مصاحبت به

[1] سوره توبه ، آيه 40 .

102