بصره بود ، گرفتند و موهاى سر و صورت و ابروان او را كندند و بعد از ضرب تازيانه از شهر بيرون كردند و متجاوز از صد نفر بىدفاع را به قتل رسانيدند .
آنگاه سوار بر شتر عسكر نام شده كه با پوست پلنگ و زره پوشانده بودند مانند يك مرد جنگى ( زمان جاهليت ) به ميدان حاضر شد و خون هزار نفر به جهت قيام او به زمين ريخته شد آن هم در مقابل على بن ابى طالب ( عليه السلام ) شخصيت بزرگى كه بزرگان علماى اهل سنت در فضائل و مناقب او آن همه روايات نقل نموده‌اند كه قابل شمارش نيست .
رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلَّم عايشه را از قتال با على نهى كرد حاكم در « مستدرك الصحيحين » [1] و متقى در « كنز العمال » [2] دو روايت نقل كرده‌اند ، يكى از « ام سلمه » و ديگرى از « طاوس » كه پيامبر رو به همسران خود كرد و پرسيد : كداميك از شما صاحب سگ « حوئب » است پس عايشه خنديد ، رسول خدا به او فرمود : مواظب باش كه تو او نباشى .
ابن جرير طبرى در تاريخش به سند خود از « زهرى » روايت كرده كه گفت : به من چنين رسيده كه وقتى طلحه و زبير با لشكر خود به لشكر على ( عليه السلام ) در « ذى قار » رسيدند روى به طرف بصره برگردانيده لشكر خود را به آن ناحيه بردند و از ناحيه « منكدر » رفتند در آن راه به قريه « حوئب » برخوردند ، در آن قريه سگها سر و صدا كردند ، عايشه پرسيد : اينجا كجاست ، گفتند : حوئب است گفت : * ( إِنَّا لِلَّه وَإِنَّا إِلَيْه راجِعُونَ ) * من همانم ، چه شنيدم از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلَّم كه به همسران خود مىفرمود :
اى كاش مىگفتيد كه يكى از شماست كه سگهاى حوئب بر او پارس مىكنند پس عايشه خواست از همان جا برگردد . عبد الله بن زبير نزد او آمد و گفت : به شما دروغ گفته‌اند اينجا « حوئب » نيست و اين قدر بيخ گوش او خواند تا راضيش كرد تا به راه

[1] حاكم ، مستدرك الصحيحين ، ج 3 ، ص 119 .
[2] متقى هندى ، كنز العمال ، ج 6 ، ص 84 .

435