است در كتاب بهجة المناهج و در بعض كتب ديگر از مصنفات خود نقل كرده كه هرگز امير المؤمنين على عليه السّلام بيعت بابا بكر و عمر و عثمان نكرد و در عقب ايشان نماز نگزارد و چون آن جماعت وفات يافتند آن حضرت بنماز جنايز ايشان حاضر نشد و اگر بضرورت بجهت الزام خصم بمجلس ايشان رفتى سلام نكردى و اظهار عداوت از آن جماعت نمودى بلكه طعن و لعن فرمودى .
چنانچه در دعا و خطب مذكور و در السنه عجم و عرب مشهور است .
و در بعض كتب سير معتبر نيز مذكور است كه چون عمر با لشكر بدر خانه حضرت فاطمه بنت خير البشر رفت و هر چند سعى بيشتر نمود كه امير المؤمنين حيدر را بنزد ابا بكر برد ميسر نشد آتش به آن هيزمها كه خود با عسكر بر حوالى خانه فاطمه عليها صلوات الملك الاكبر حاضر كرده بودند زدند .
حضرت على عليه السّلام چون حال بدان منوال ديد بغايت متحير گرديد لا علاج بجهة منع و زجر ارباب نفاق و لجاج از خانه بيرون آمد .
مقارن آن حال چون پيشتر خبر تشدد ارباب تمرد بسمع عم آن حضرت عباس بن عبد المطلب رسيده بود او نيز بواسطه خاطر بنت خير المرسلين بسرعت و استعجال تمام متوجه خانه اهل البيت ( ع ) شده بود .
چون آتش افروخته را مشاهده كرد بغايت الغايت آزرده و متحير گرديد و على را در كمال حيرت و اضطرار دريافت .
گفت اى على خاطر مبارك آزرده مدار و كار خود بحضرت ايزد غفار گذار زيرا كه حضرت رسول مختار در ايام حيات با جميع مهاجر و انصار رفع اذيت و دفع مضرت منافقين اشرار از خود و از اهل بيت آن بزرگوار نتوانست نمود الحال شما اراده مينمائيد كه تنهائى رفع ايذا و عناى اين طايفه از خود نمائى .
يقين دان كه اين بهيچ وجه احتمال و امكان ندارد بيا تا باتفاق بنزد ارباب نفاق و شقاق رويم و بواسطه مصلحت وقت و عدم معنى و قلب نصرت با آن جماعت چند

342