سبحان الله و الله بخداى عالم قسم است كه مدت بسيار از روزى كه سيد النبى المختار مرا بامارت مؤمنان معين فرمود منقضى و متمادى نگرديد و ابا بكر خود بحقيقت اين امر مطلع و باخبر است و ميدانيد كه اليوم بموجب خطاب مستطاب حضرت نبوت مآب هيچ احدى از مهاجر و انصار بغير من باين اسم لايق و سزاوار نيست و حضرت پيغمبر در آن روزى كه مرا باين نام مفتخر و سرافراز گردانيد ابا بكر را امر نمود كه سابع هفت نفر باشد در سلام و تحيت من بامارت مؤمنان جن و بشر .
در آن روز ابا بكر و عمر هر دو از حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم پرسيدند كه اى سيد سرور اين حكم و امر از خداى اكبر و از حضرت پيغمبر است .
نبى المحمود فرمود كه بلى حقا اين حكم خداى تعالى و رسول مجتبى است و جبرئيل عليه السّلام از حضرت رب جليل اين پيغام بما گذرانيد كه ايزد علام بعد از سلام بشما اعلان و اعلام ميگرداند و ميگويد كه بجميع خلقان بگوئيد كه :
على امير المؤمنين و سيد مسلمانان و صاحب لوا و علم جماعت سفيد رويان است و حضرت واحد كريم در روز حساب و نعيم على را بر پل صراط مستقيم و ممكن گرداند تا اولياى خود را داخل جنان و اعداى خود را داخل نيران سازد .
رسول ابا بكر بعد از مراجعت از خدمت امير المؤمنين حيدر او را بحقايق آنچه از آن ولى ايزد اكبر استماع نمود مخبر گردانيد .
ابا بكر بعد از استماع كلام و پيغام على عليه السّلام در آن روز ديگر جرات در ارسال رسول و پيغام بخدمت آن امام الانام ننمود .
ليك چون روز بآخر رسيد و خورشيد شرق و غرب بواسطه هجوم سپاه ظلام شب بزاويه شبستان مغرب مختفى گرديد و نور روز بغابت نشست و شب بسر دست آمد حيدر كرار بضعة النبى المختار را بر حمار خاص خود كه دلدل يا چهار پاى ديگر باشد سوار گردانيده بواسطه اتمام حجت بر مهاجر و انصار بر در خانه هر يك از آن اصحاب رسول مجيد گرديد و جميع ايشان را بنصرت و معاونت و امداد و معاضدت

330