از آن طوايف امم هيچ احدى را بخود يار و همدم نديدم و بغير از چهار رهط سلمان و عمار ياسر و مقداد و ابى ذر كسى ديگر اجابت سخن من در آن امر نكرد .
من چنان مىبينم كه اگر دعواى حق خود نمايم و شهود من شهادت كه در باب ولايت من دارند در ميان ايشان مذكور نمايند آن ظالمان گواهان مرا بسلاسل و اغلال گران مقيد و محبوس گردانند .
شما از براى رضاى خداى تعالى ازين سخن ساكت شويد و وسيله هلاكت خود مشويد زيرا كه شما از كينه اين قوم و بغض ايشان با خدا و رسول و اهل البيت آن حضرت عالم و مطلعيد كه تا بچه مرتبه سمت ترقى دارد ازين مقدمات بگذريد كه از روى عقل و تصور هيچ نوع نفع ازين متصور نيست بلكه نقصان و ضرر آن بين و ظاهر است .
اما چون مطلب شما اداى شهادت است و كتمان آن را بر خود صعب و گران مىشماريد بايد كه باتفاق يك ديگر بنزد ابا بكر رفته از آنچه از حضرت سيد البشر در باب احقيت اين بنده ايزد داور در باب ولايت خداى اكبر و نيابت حضرت پيغمبر استماع نموديد كما هو حقه تمامى آن را بسمع او رسانيد و او را بحقايق آن كما ينبغى و يليق مخبر و مشعر و آگاه و متذكر گردانيد .
زيرا كه تبليغ شهادت شما در باب حجت ما بر آنها تأكيد بيشتر و مبالغه در عذر زيادتر است و چون آن جماعت قول رسول بيچون را استماع نمايند و مصر بر مخالفت حكم خدا و رسول مجتبى صلى الله عليه و آله و سلم بوده عمل بر مواثيق و عهود كه سابقا با نبى المحمود نمودند نمايند بيقين آن جماعت نهايت بعد و دورى و غايت توحش و مهجورى خود از رسول رب غفور بر منصه ظهور ظاهر خواهند گردانيد .
بنا بر امر امير المؤمنين حيدر آن چهار نفر سلمان و عمار ياسر و مقداد و ابى ذر رضى الله عنهم باتفاق جمع يك ديگر بنزد ابا بكر رفتند .
آن روز جمعه بود چون ابا بكر در مسجد پيغمبر ببالاى منبر حضرت سيد البشر برآمد مهاجر بانصار گفتند كه اول شما قدم پيش گذاريد و شهادت در باب ولايت

293