مختار آمدند و مصافقه و مبايعه نمودند بعد از آن جميع مردمان و ساير طبقات ايشان هر احدى بقدر منزلت و احترام خود پيش سيد الانام آمدندى و مبايعت مىنمودندى و تحيت و مباركباد مىگفتندى تا آنكه سيد البرايا نماز عتمه و عشا را يكوقت بجاى آوردند .
و سه مرتبه تمامى مردمان در همان محل و مكان در حضور موفور السرور حضرت نبى المشكور با آن امام الانس و الجان مبايعت نمودندى و در هر وقتى كه جمعى از حاضران بمبايعت على ( ع ) پيش آمدندى و عقد مبايعت مىنمودندى حضرت رسول صلى الله عليه و آله فرمودى كه « الحمد لله الذى فضلنا على جميع العالمين » . يعنى شكر و سپاس مر خداى را سزاوار و درخور است كه ما را بوسيله اعطاى رتبه عليه نبوت و منصب عاليه ولايت و باعطاى مراتب فضل و درايت تفضيل بر تمامى عالميان نمود و باين احسان ما را از ساير موجودات بستود « و هو حسبى و نعم الودود » .
بعد از آن مصافقه و مبايعه سنت سنيه و رسم و عادت مرضيه جميع انام گرديد و بنوعى اشتهار يافته كه جمعى كه هرگز در ميان آن طايفه رابطه خويشى و علاقه قرابتى نبود با يك ديگر مصافقه مىنمودند .
از امام بحق جعفر بن محمد الصادق ( ع ) و التحيه مروى و منقول است چون سيد البريه از خطبه و اخذ بيعت از جهت امام الامه امير المؤمنين ( ع ) و التحيه فارغ شد كه هنوز مجلس مبايعت بر صفت انعقاد و انصرام باقى و با سرانجام بود كه در آن هنگام در ميان مردمان شخصى نيكو سرانجام بزرگ شأن كه سيماى صلاح و تقوى از او ظاهر و پيدا و رايحه خوش از او مستشمم و هويدا بود بنظر كيميا اثر حضرت سيد الجن و البشر جلوه كرد كه آن بزرگوار متوجه استماع قول رسول و منتظر كردار آن نبى المختار بود كه آيا آن اشرف انبيا و رسولان در آن محل و مكان با آن طوايف مختلفه مردمان بچه نوع سلوك ميكند و چون بلسان معجز نشان بآن قوم بيمهر و پريشان با غايت عطوفت و احسان تبليغ ولايت و امامت على ( ع ) و باقى امامان مينمايد آنگاه

251