بعد از سرانجام اسباب سفر در ساعت از مدينه طيبه بيرون آمده براس الفرسخ معسكر و مخيم لشكر نصرت اثر نمود .
چون اين خبر بسمع شريف آن سيد سرور رسيد في الفور بمنادى حكم فرمود در بازار و محلات مدينه با سكينه ندا نمايد كه حكم حضرت سيد البشر چنين معين و مقرر است كه جمعى بواسطه رفاقت اسامه در باب تاخت و غارت اهل موته مقرر گشتند بايد كه هيچ احدى از آن تخلف و انحراف و تمرد و اعتساف ننمايد و در طاعت و رفاقت او مبادرت و منازعت ننمايد .
اول كسى از اصحاب و ياران كه مبادرت آن حكم و فرمان نمود ابو بكر بود و بعد از آن عمر و ابو عبيدة الجراح تابع ايشان شده بمعسكر سعادت اثر نبى الانس و الجان داخل گشتند و هر سه در مكانى كه زمين آن بغايت نرم و هموار بود نزول نمودند و در آن معسكر با ساير لشكر ملحق شدند .
قضا را بعد از خروج اسامه مرض نبى الورى اشتداد يافته بدرجه استعلا رسيد و آن حضرت بغايت محموم و گران شدند .
چون خبر ثقل حضرت پيغمبر بسمع لشكر رسيد اكثر مردم از دخول معسكر و اتفاق اسامه ابا و امتناع نمودند و ببهانه عيادت سعد بن عباده كه او نيز در آن ايام صاحب فراش و بيمار بود تردد ميكردند .
چنانچه هيچ احدى بخدمت رسول صلى الله عليه و آله و سلم تردد نمىنمود مگر آنكه اول سعد بن عباده را عيادت نموده بعد بخدمت سيد البريه مىآمدند .
از ابى المفضل محمد بن عبد الله الشيبانى مروى است كه چون دو روز از خروج اسامه و عسكر بمعسكر گذشت روز دوشنبه سيزدهم ماه صفر حضرت حبيب الله بوقت چاشتگاه قاصد درگاه حضرت اله گرديده « * ( فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ ) * » [1] آرامگاه ساخت و سكنه مدينه بلكه سكان تمامى محال و مكان اهل اسلام از آن ماتم

[1] سورة القمر : 55

270