يكى ايمان به قلب ، و يكى ايمان به زبان ، مثلا ايمان منافقين در زمان رسول خدا صلَّى الله عليه و آله وقتى مقهور شمشير شده و ترسيدند ، به زبان بود ، نه با قلوب و دلها ، و ايمان قلبى تسليم پروردگار شدن است ، و هر كه امور خود را به اربابش تسليم كند از فرمانش استكبار نخواهد نمود ، مثل استكبار ابليس بر سجود آدم ، و بسيارى از امّتها از فرمان پيامبرشان استكبار ورزيده ، و توحيدشان هيچ مفيد فائده نيفتاد ، همچنان كه آن سجده‌هاى طولانى ابليس كه يكى از آنها چهار هزار سال طول كشيد سودى به او نرساند ، چرا كه از آن فقط قصد زخرف دنيا و ريا داشت ، پس به همين خاطر هيچ نماز و زكاتى جز با اهتداء به راه نجات و راههاى حقّ سود و نفعى نبخشد .
و خداوند با تبيين اين آيات و ارسال رسولان جاى هيچ عذر و بهانه اى را براى خلايق باقى نگذاشته ، تا خلايق هيچ حجّتى پس از رسولان بر خداوند نداشته باشند ، و زمين را از هيچ عالم نيازمند به او يا متعلَّم بر راه نجات خالى نگذاشته ، با اينكه اينان از نظر تعداد بسيار كم و اندكند .
و خداوند اين موارد را در امّتهاى پيامبران بيان داشته و آن را مثلى براى پيشينيان قرار داده است

548