* ( أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلا تَجَسَّسُوا وَلا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضاً أَ يُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيه مَيْتاً فَكَرِهْتُمُوه وَاتَّقُوا الله إِنَّ الله تَوَّابٌ رَحِيمٌ ) * [1] ، اى عمر من هرگز در پى اطاعت تو در امر حذيفه نيفتاده و مخالفت امر خداوند را نكنم .
و امّا اينكه گفتى كه من زنبيلبافى را شغل خود ساخته و مدام نان جو تناول مىكنم ، اين دو كار عملى نيست كه فرد مؤمن كسى را بر آن سرزنش و توبيخ نمايد . و به خدا سوگند اى عمر كه زنبيلبافى و خوردن نان جو از بىنيازى از بهترين خوردنى و نوشيدنى و غصب حقّ مؤمن و ادّعاى باطل در نزد خداوند عزّ و جلّ با فضيلتتر و محبوبتر و به تقوا نزديكتر مىباشد ، و من خود ديدم كه رسول خدا صلَّى الله عليه و آله هر گاه نان جو مىيافت آن را تناول فرموده و ضمن اظهار فرح و شادى از آن آزرده نبود .
و امّا اينكه اشاره به عطا و احسان من نموده بودى ، اين را بدان كه من آن عمل را براى روز فقر و نادارى و نيازم به آن پيش فرستادم ، و به خدا سوگند اى عمر مرا اصلا نظر به خوبى مطاعم و مشارب من نيست و باك از نيك و بد آن ندارم زيرا غذايى كه از حلق به گلو رود و سدّ رمق گشته و نيروى بندگى حضرت حقّ به هم رسد همان كافى و بسنده است ؛ خواه آن آرد گندم و مغز گوسفند باشد و خواه جو بىمغز .

[1] حجرات : 12 .

275