بارى عاقبت اين بيعتى كه رسول خدا صلَّى الله عليه و آله براى خلافت على عليه السّلام از مسلمانان گرفت در نهايت نعل بالنّعل شبيه به عهدشكنى قوم موسى در بيعت با هارون و تبعيّت از گاو و سامرى گرديد .
جماعتى كه مسافت مدينه تا مكَّه را طى مىكردند فضاى كوه و درّه و بيابان را مشحون از نداى لبّيك لبّيك خويش ساخته و به آنجا حال و هواى باشكوهى دادند .
و چون مسافتى را طى كردند جبرئيل نازل شده و خطاب به پيامبر صلَّى الله عليه و آله گفت : خداوند پس از ابلاغ سلام مىفرمايد : زمان وفات تو نزديك شده و مدّت رسالتت رو به پايان است ، و بدان كه من تو را بىهيچ چاره و گريزى فرا مىخوانم ، پس عهد خود بنما و سفارشت را ايراد كن ، و آنچه علم دارى از خود و ميراث علوم انبياى پيش ، و سلاح و تابوت و آثار و آيات رسالتت را به وصى و خليفه ات ؛ و حجّت بالغهء بر خلقم ؛ على بن - أبى طالب بسپار ، و او را همچون نشانه اى براى مردم برپا كن و عهد و ميثاق او را تجديد نما ، و به ايشان تمام عهود ، و نيز پيمانى را كه از ولايت على بن أبى طالب ولى خود و مولاى آنان و همهء مرد و زن مؤمن بسته‌ام به ايشان يادآورى كن .
زيرا همهء انبيايم را پس از اكمال دين و حجّتم و اتمام نعمتم به ولايت دوستانم و دشمنى دشمنانم قبض روح نمودم ، و اين همان كمال توحيد و دين و اتمام نعمت من است كه مقرون

120