زيرا خداى عزّ و جلّ ميفرمايد : « وصيّت حقّى واجبست ، پس كسانى كه آن را مبدّل سازند بعد از آنكه اين حكم را شنيده باشند گناه آن به گردن ايشان است » .
5481 - و حسن بن محبوب ، از محمّد بن مارد ، روايت كرده است كه گفت : از امام صادق عليه السّلام در بارهء مردى سؤال كردم كه بشخصى وصيّت كند ، و او را مأمور سازد كه برده اى را با صرف ششصد درهم از محلّ ثلثش از جانب او آزاد سازد ، ولى وصىّ آن ششصد درهم را در اختيار مردى قرار دهد كه با صرف كردن آن حجّى بنيابت از موصى بجا آورد . امام عليه السّلام فرمود : رأى من اينست كه وصى ميبايد ششصد درهم بعنوان غرامت از مال خود را همانطور كه موصى وصيّت كرده به آزاد كردن برده اختصاص بدهد .
5482 - و محمّد بن أبى عمير ، از زيد نرسىّ ، از علىّ بن مزيد ، صاحب سابرىّ روايت كرده است كه گفت : مردى وصيّت كرد كه تركه اش در اختيار من قرار گيرد ، و مرا مأمور ساخت تا با صرف كردن آن حجّى بنيابتش بجا آوردم ، ولى چون در تركه اش نگريستم ، آن را چيز كمى يافتم كه براى حجّ كفايت نميكرد ، از ابو حنيفه و فقهاء اهل كوفه در اين باره سؤال كردم ، ايشان گفتند : آن مال مورد وصيّت را بنيابت او صدقه ده . بعد چون عبد الله بن حسن را در حال طواف ديدم ، در اين باره از او پرسيدم ، و براى او گفتم كه مردى از دوستان شما از اهل كوفه مرده

53