( باب عدالت ) 3280 - عبد الله بن أبى يعفور گويد : به امام صادق عليه السّلام عرض كردم عدالت شخص ، ميان مسلمانان با چه ميزان شناخته مىشود تا قبول شهادتش بر له و يا عليه آنها جايز باشد ؟ فرمود : ظاهر نبودن عيبى كه منافى عدالت باشد ، و پاكدامنى و خوددارى در مقام خوردن و شهوت و دست نيازيدن به مال غير و نگهدارى زبان از ناشايست و نابايست ، و اينها همه شناخته مىشود به ترك كبائرى كه خداوند وعدهء آتش بدان داده است ، مثل شرابخوارى و عمل منافى عفّت و رباخوارى ، و آزار پدر و مادر ، و فرار از جبههء جنگ بدون اذن امام ، و ساير كارهاى مانند اينها ، و آنچه بر همهء اينها دليل است آنست كه از زشتىها چنان خود را محفوظ نگهدارد كه بر مسلمانان حرام باشد پاره اى از لغزشها و اشتباهات را در غيبتش بازگويند و يا از باطنش تفتيش كنند و بر آنها واجب باشد كه در همه جا از او دفاع كنند يعنى اگر كسى نسبت ناروائى به او داد از حقّش دفاع كنند و عدالتش را بر ديگران گوشزد نمايند ، و او را متعهّد به حضور

50