فرمود : هر گاه مسافر ، داخل نماز عدّه اى مقيم و غير مسافر گردد ، اگر نماز ظهر باشد دو ركعت اوّل را به قصد واجب بجا مىآورد ، و دو ركعت آخر را به نيت نافله ، و هر گاه آن نماز ، نماز عصر باشد ، شخص دو ركعت اوّل را به قصد نافله ميخواند ، و دو ركعت آخرين را به قصد نماز فريضه .
شرح : « چون نافلهء عصر قبل از عصر است و پس از آن نافله اى نيست » .
1184 - و نيز از آن حضرت روايت كرده‌اند ( كه در مسأله و فرض پيشين ) هر گاه مسافر به نماز ظهر داخل شده باشد ، دو ركعت اوّل را به قصد ظهر و دو ركعت آخر را به نيّت نماز عصر بجا مىآورد :
صدوق - رحمه الله - مىفرمايد : اين اخبار ( هر چند ظاهرا مختلف باشد ) در واقع با يك ديگر اختلافى ندارد ، و در هر يك از اين صورتها نمازگزار مختار است ، پس بهر كدام عمل كند جايز است .
1185 - عبد الله بن مغيره روايت كرده گويد : منصور بن حازم همواره ميگفت : هر گاه به امام رسيدى و او دو ركعت نماز كرده و نشسته بود ، تكبيرة الاحرام بگو و بنشين ، و وقتى بلند شدى بار ديگر تكبيرة الاحرام بگو .
شرح : « اگر نمازگزار قبل از ركوع امام را درك كرد آن ركعت باجماع درست است ، و اگر در حال ركوع درك كرد اين نيز بقول أصحّ يك ركعت محسوب مىشود يعنى امام كه در حال ركوع است ، وى تكبيرة الاحرام گفته و به امام ملحق مىشود و اگر امام را پس از سر برداشتن از ركوع درك كرد ميتواند تكبير بگويد و اقتدا كند و با

63