* ( ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَبَيْنَه عَداوَةٌ كَأَنَّه وَلِيٌّ حَمِيمٌ ، وَما يُلَقَّاها إِلَّا الَّذِينَ صَبَرُوا وَما يُلَقَّاها إِلَّا ذُو حَظٌّ عَظِيمٍ ) * ( بدى را با نيكى دفع كن ، تا دشمنان سرسخت همچون دوستان گرم و صميمى شوند ، امّا به اين مرحله جز اشخاصى كه داراى صبر و استقامتند نمىرسند و به آن نميرسند مگر افرادى كه بهرهء عظيمى از عقل و ايمان و تقوى دارند - فصلت 4 : 34 و 35 ) اى سفيان ! هر كس كه در آئين الهى تقيّه را بكار گيرد خود را به قلَّهء بلندى از عزّت رسانده ، قطعا عزّت مؤمن در نگهدارى زبانش مىباشد ، و آن كس كه مالك زبان خود نگردد پشيمانى خواهد كشيد . سفيان گويد : به آن حضرت عرض كردم : اى پسر پيامبر خدا آيا رواست كه خداوند به بندگان خودش طمع داشته باشد كه پديد آورند آنچه را ايجاد نمىشود ؟
فرمود : نه . گفتم : بنا بر اين چگونه خداوند به موسى و هارون عليهما السّلام فرموده :
« شايد او متذكَّر شود يا از خدا بترسد » و حال آنكه خداوند مىدانست كه فرعون نه ايمان خواهد آورد ، و نه خواهد ترسيد . فرمود : فرعون به ياد خدا افتاد و ترسيد ، ولى هنگامى كه در چنگال أمواج خروشان گرفتار شد و مرگ را در پيش روى خود ديد ، جايى كه ديگر ايمان برايش سودى نداشت . آيا فرمودهء خداوند را نشنيده اى : * ( حَتَّى إِذا أَدْرَكَه الْغَرَقُ قالَ آمَنْتُ أَنَّه لا إِله إِلَّا الَّذِي آمَنَتْ بِه بَنُوا إِسْرائِيلَ

397