دليل اينكه گفتيم « من » براى تبعيض مىباشد اين است كه محال است ابراهيم كه به سنّت الهى آشناست ، دعا كند و براى كافرى يا مسلمانى آلوده كه به درجهء عصمت نرسيده است درخواست مقام امامت كند ، بنا بر اين بايد بگوئيم كه با اين دعا از ميان تمامى نژاد خود ، بعضى از خواصّ مؤمنين را در نظر گرفته كه خواصّ سه گونه‌اند : 1 - آنان كه از راه كفر دور باشند ، 2 - آنان كه از گناهان كبيره پرهيز مىكنند ، 3 - كسى كه هرگز به گرد گناه نگشته و قصد آن را هم در سر نپرورانده است ( در بخش بعد خواهد آمد كه ) اينان در ميان خاصّان برترند . و اگر براى اختصاص به مقام امامت چهره اى زيباتر از اين فرض مىشد ، و ويژگيهاى بيشترى لازم بود حتماً آنها نيز از شرايط امامت قرار داده مىشد ، ( جالب توجّه است كه ) خداوند حضرت عيسى را از ذرّيهء ابراهيم معرفى نموده در صورتى كه او فرزند دخترى ابراهيم بود . حال كه فرزند دختر را « ذريّه » ناميدن درست است ، و ابراهيم نيز براى ذرّيّهء خود درخواست مقام امامت نموده ناگزير بر حضرت محمّد ( ص ) نيز واجب بود كه پيروى از او بكند و امامت را در ذرّيهء پاك خويش قرار دهد ، تا مطابق ابراهيم پيش رفته باشد ، پس از آنكه دستور پيروى كردن از ابراهيم را از خدا دريافت نمود : * ( ثُمَّ أَوْحَيْنا إِلَيْكَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْراهِيمَ حَنِيفاً ) * ( نحل 16 : 124 ) كه ترجمه اش گذشت ) .
شرح : اجماعى است كه پيغمبر اسلام در فروع تابع هيچ پيغمبرى نبود و اگر بعضى از مسائل موافق شريعت پيغمبرى بود ، بر سبيل اتّفاق واقع شده ، نه بر سبيل اقتدا ، چه آن حضرت « افضل المرسلين » است و اقتداى فاضل به مفضول قبيح است ( منهج الصادقين 5 : 235 ) .

304