* ( كانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ) * ( پس به تو وحى كرديم كه پيروى كن در توحيد ، كيش پاك ابراهيم را و او هرگز به خدا شرك نورزيد ) ( نحل 16 : 123 ) .
يعنى : « مشركان كه ادّعاى پيروى از او را مىكنند دروغ مىگويند ابراهيم مشرك نبود و غير خدا را نمىپرستيد » . و نيز در فرمودهء خداوند : * ( مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْراهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ قَبْلُ ) * ( پيروى كنيد احكام و شريعت ابراهيم را « كه موافق شريعت محمّد است » خداى ، از اين پيش شما امّت را در صحف ابراهيم و كتابهاى ديگر و قرآن مسلمان ناميده است - حج 22 : 78 ) وقتى با سرافرازى از عهدهء كلمات ( به آن معانى مذكور ) كه از شرايط رهبرى است بر آمد ، ( و همهء آزمايشها و گرفتاريها را پشت سر گذاشت خداوند مرتبه اش را ارتقاء داد و به مقام پر افتخار امامت سرافرازش نمود ، كه از نيازهاى مردم از جهت مصالح دنيا و آخرت باز گرفته شده است ) و در دنبالهء همان آيهء * ( وَإِذِ ابْتَلى إِبْراهِيمَ رَبُّه بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً ) * ابراهيم گفت : « * ( وَمِنْ ذُرِّيَّتِي ) * » ( و به برخى تبارم نيز ) امامت را عطاخواهى نمود ؟ ( بقره : 123 ) معلوم است كه آوردن « من » حرف جرّ كه براى تبعيض مىباشد بدين جهت است كه مىدانست در ميان دودمانش افرادى خواهند بود كه لياقت امامت را دارند ، و نيز افرادى كه اين لياقت را ندارند اگر چه مسلمان باشند .

303