و اگر امامت را در ذرّيهء معصوم خود قرار نمىداد ، در زمرهء كسانى قرار مىگرفت كه خدا فرموده : * ( وَمَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْراهِيمَ إِلَّا مَنْ سَفِه نَفْسَه ) * ( بجز اشخاص نابخرد كه خود را به تباهى دچار گردانند چه كسى از ملَّت ابراهيم رويگردان مىشود - بقره 130 ) و مقام پيامبر خدا صلَّى الله عليه و آله برتر از اين است كه مشمول اين آيه گردد ، زيرا خدا فرموده است : * ( إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْراهِيمَ لَلَّذِينَ اتَّبَعُوه وَهذَا النَّبِيُّ وَالَّذِينَ آمَنُوا ) * ( سزاوارترين مردم به ابراهيم اشخاصى هستند كه از او پيروى كرده‌اند ، و اين پيغمبر و امّت او كه اهل ايمانند - آل عمران 3 : 68 ) و امير المؤمنين عليه السلام پدر ذرّيهء پيغمبر صلى الله عليه و آله است كه امامت در او قرار داده شده ، به همان گونه كه در تبار معصوم او نهاده شده ، و علَّت اينكه در جملهء پايانى آن آيهء شريفه خدا فرموده است : * ( لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ ) * ( ستمكاران به پيمان خلافت من نمىرسند - بقره 124 ) مقصود آن است كه اگر شخصى معبود بناحقّ يا بتى را پرستيده يا به اندازهء چشم برهم زدنى به خدا شرك ورزيده است ، اگر چه بعد از آن اسلام آورده باشد ، لياقت امامت را ندارد ، و ظلم يعنى چيزى را در غير جاى خود نهادن ، و بزرگترين ظلم شرك به خدا است كه خودش فرموده : * ( إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ ) * ( زيرا شركورزيدن ستم بزرگى است - لقمان 31 : 13 ) همچنين كسى كه مرتكب يك گناه بشود هر چند كوچك ، گرچه بعد از آن توبه كند براى مقام امامت

305