حسين كه توبهء مرا بپذيرى « و خداوند نيز توبهء او را قبول كرد ، زيرا ( پروردگار بسى توبه پذير و مهربان است - بقره 2 : 37 ) عرض كردم : اى فرزند گرامى پيامبر خدا ، پس مقصود خداوند در دنبالهء همان آيه » فَاتمّهنّ « ( و ابراهيم همهء آن دستورات را به تمامى انجام داد ) ( - و بخوبى از عهدهء آن بر آمد - به اين معنا ضمير » أتمّ « به » رَبّه « بر مىگردد نه به ابراهيم ) ، عرض كردم : مرا آگاه فرما از تفسير اين آيه * ( وَجَعَلَها كَلِمَةً باقِيَةً فِي عَقِبِه ) * ( و ابراهيم كلمهء توحيد و خداپرستى را در دودمان خود پايدار گردانيد - زخرف 43 : 28 ) ، فرمود : مقصود امامت است كه خداوند آن را تا روز رستاخيز در فرزندان امام حسين عليه السلام قرار داد . عرضه داشتم : اى فرزند رسول خدا ، چگونه امامت در تبار حسين قرار گرفت ، نه در دودمان حسن عليه السلام و حال آنكه آن دو تيره فرزندان پيامبر خدايند ، و حسن و حسين هر دو نوهء پيامبر صلى الله عليه و آله ، و دو سرور و آقاى جوانان اهل بهشتند ؟ فرمود :
مگر چنين نبود كه موسى و هارون هر دو پيامبر مرسل و از يك پدر و مادر بودند ، خداوند نبوّت را در پشت هارون نهاد نه در پشت موسى ، و هيچ كس نمىتواند

291