دركش عميقتر از آن است كه مردم با خرد ( خود ) به آن رسيده و تشخيصش دهند و يا با فكر ناقص خويش آن را درك نمايند ، يا به ميل خود امامى تعيين كنند . و در بارهء بلندى مرتبهء امامت همين بس كه خداوند ابراهيم خليل را بعد از پيمودن دو مرحلهء عالى ، يكى پيامبرى و ديگرى خلَّت ( دوستى ) ، در مرحلهء سوم به امامت رساند ، و امامت سوّمين پلَّهء نردبان ترقّى او بود كه به آن امتياز والا شرافتمندش نمود و وى را بلند آوازه ساخت ، و در قرآن چنين فرمود : * ( إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً ) * ( همانا تو را براى مردم رهبر قرار دادم ) حضرت ابراهيم از شدت خرسندى از آن امتياز عالى عرضه داشت : « و من ذرّيتى » ( و از دودمان من نيز به اين منصب مفتخر خواهد شد ) ؟ خداوند در پاسخش فرمود : * ( لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ ) * ( پيمان من كه امامت است به ستمگران نرسد - بقره 2 : 124 ) . اين آيه تا قيامت بر حكم امامت ساختگى هر ستمگرى مهر بطلان زده و آن را در ميان پاكان مخلص قرار داده است ، سپس خداوند حضرت ابراهيم را شرافت داد و امامت را در دودمان او به شخصيّتهاى برجسته اى كه شايستگى انتخاب شدن و پاكيزه گشتن را داشتند محوّل نمود ، و فرمود : * ( وَوَهَبْنا لَه إِسْحاقَ وَيَعْقُوبَ نافِلَةً وَكُلاًّ جَعَلْنا صالِحِينَ وَجَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَأَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَإِقامَ الصَّلاةِ وَإِيتاءَ الزَّكاةِ وَكانُوا لَنا عابِدِينَ ) * ( ما به ابراهيم ، اسحاق و فرزند او يعقوب را عطا

228