اوصاف او را ندارد ، زيرا « اله » از « وله » به معناى تحيّر مشتق گرديده و تفسيرش آنست كه خرد مخلوقات از پى بردن به ماهيّت و كيفيّت ذات مقدّس او ، با هر يك از حواسّ و يا وهم ناتوان و سرگردان است . بله ، او برتر از افق انديشهء بشر كه از اوهام شرك زا تيره و تار گشته ، مىباشد و قواى مدركه نيز آنچه را خدا پندارند مخلوق نفس است نه خالق نفوس ، بلكه او پديد آوردندهء خيالات و آفرينندهء قواى مدركه است . و آشكار بودن « ال » در كتابت دلالت دارد بر اين كه خداوند اقتدار خود را در آفريدگان خويش و جهان هستى كه كتاب تكوين اويند نشان داده زيرا كه آنها را بدون بكار گرفتن مادّه يا ابزارى اختراع كرده و روانهاى لطيف و رقيق آنان را در كالبدهاى غليظشان آميخته است ، ( در عالم ظهور ) اگر شخصى بخواهد بر روان خود كه آشكار نيست بنگرد قادر به ديدن آن نخواهد بود همچنان كه « لام الصّمد » در نوشته ظاهر و هويدا مىشود و در تلفّظ آشكار نمىگردد و به هيچ يك از حواسّ پنجگانه درك نمىشود ، و چون به نوشتهء آن بنگرد آنچه را كه در گفته و گوش اثرى از آن نبود به وضوح مىبيند ، جلوهء ربوبيّت و اقتدار ذات بارى تعالى را هم كه به سبب لطافتش حواسّ قابليّت درك آن را ندارند ، در صفحهء جهان خلقت كه كتاب تكوين خداست بروشنى مىتوان ديد و از آن به وجودش پى برد . در نتيجه هر گاه بنده اى در بارهء يافتن حقيقت ذات آفريدگار و چگونگى او بينديشد ، واله و سرگردان و در مه متراكمى از خيالات

19