شركزا گرفتار مىشود ، و انديشه اش به نقشى دست نمىيابد كه بتواند با قلم وهم و انديشه ذات خدا را در پردهء ذهن خود ترسيم نمايد ( و در برابر عدسى چشم خود قرارش دهد ) زيرا او پديد آورندهء شكلهاست ( حتى همان صورتى را كه از او در نظر بگيرد ) بلكه بايد تلسكوپ انديشهء خود را بر روى صفحهء جهان خلقت بيندازد و در كيفيّت و شگفتيهاى آفرينش تفكَّر نمايد و از خود بپرسد كه آفرينندهء آنها كيست ؟ مسلَّما برايش ثابت مىشود كه خدا آنها را پديد آورده و روانشان را در كالبد آنان آميخته است . اما « صاد » صدق خداوند است ، يعنى گفتارش راست و درست ، و نويدها و بيمهايش بىتخلف بوده ، و به بندگان فرمان داده است كه حقيقتا پيرو صدق و درستكارى باشند نه از روى ريا و خدعه ، « ص » نشانهء آنست كه در دادگاه روز جزا ، رأى نهائى در بارهء پاداش و كيفر كردارشان بدرستى و عدالت صادر خواهد شد .
امّا « ميم » دليل بر ملك و سلطنت اوست ، و اينكه وى زمامدار بر حقّى مىباشد كه همواره بوده و هست و خواهد بود ، و حكومتش زوال ناپذير است .
و « دال » بيانگر دوام و پايدارى حكومت و ملك اوست و خود جاودانه است ، و هستى او برتر از آنست كه دستخوش تغييرات عالم هستى و فنا گردد ، هرگز ، بلكه او هستى بخش تمام عالم خلقت است و هر جاندارى به سبب هستى بخش بودن اوست كه زنده است .

20