قصد از نبوّت نفى شده ، مربوط به بعد از در گذشت پيغمبر صلى الله عليه و آله مىباشد ، بايد نفى نبوّت نيز از همان لحظهء ثابت گرديدن اين فضيلت كلَّى و مقام خليفه بودن هارون در غياب موسى ، براى على عليه السلام باشد كه همان خلافت و امامت او پس از رحلت پيغمبر صلى الله عليه و آله است .
و در صورتى كه رسول اكرم صلى الله عليه و آله نبوّت بعد از وفات خود را در يك زمان معيّن نفى كرده باشد ، و آن زمان پس از رحلت ايشان باشد ، بنا بر گفتهء مخالفين ما ( در اين خبر ) براى علىّ عليه السلام مقامى قرار نداده كه براى او موجب نبوّت گردد تا نياز به استثناى آن باشد ( چون آنها مىگويند در حال حياتش منزلت خلافت را داشته ) و آوردن چنين استثنائى لغو و بيهوده است ( زيرا فايدهء استثنا اخراج چيزى است كه داخل مستثنى منه بوده ، و بنا بر عقيدهء مخالفين ما ، در اينجا چنين نيست چون اين مقام نبوّت بعد از حيات پيغمبر صلى الله عليه و آله اصلا در نظر نبوده تا داخل در مستثنى منه باشد ) بنا بر اين ، اين جمله بىمعنا است و فرستادهء خدا پيامبر اكرم هرگز سخن لغو نمىگويد .
بنا بر اين اگر نفى نبوّت مربوط به بعد از وفات رسول خدا بوده ، با اين كه اثبات مقامى كه موجب نبوّت مىگردد ، در زمان حيات آن حضرت باشد لازمه اش آن است كه على عليه السلام در حال زندگى پيغمبر صلَّى الله عليه و آله ، نبىّ باشد ، آن هم درست نيست ، زيرا باتّفاق مسلمانها على عليه السلام در زمان حيات آن حضرت مقام نبوّت نداشته ، پس لازم است استثنا و نفى نبوّت از همان وقتى باشد كه ايشان منزلت و

183