دستورهايى كه به او مىدهيم سرپيچى نمايد ، چون اگر از انجامش سر باز زند بر اعترافش ( به اينكه ما اولى به اوييم از خودش ) خطَّ بطلان كشيده است . و در عرب چنين مرسوم است كه اگر شخصى به ديگرى فرمان انجام كارى را بدهد بطورى كه او را مجبور كند ولى او مختار باشد كه فرمانش را نبرد ، در پاسخش مىگويد :
( فلانى ، من از تو نسبت به نفس خودم سزاوارترم ) يا آنكه مىگويد : ( من خود آقاى خويشتنم ، و اختيار دارم به خواستهء خودم عمل كنم ، و تو شايستگى فرمان دادن بمن را ندارى ) ، به اين ترتيب نتيجه مىگيريم كه اگر كسى به ديگرى اعتراض كند و بگويد : ( من به نفس خويش از تو اولايم ) يعنى مىتواند از دستورات او سرپيچى كند و مطابق ميل خويش عمل كند . امّا اگر اعتراف كند به اينكه : ( تو اولى بمن هستى از خودم ) به اين معنى است كه حقّ مخالفت با او و نافرمانى از دستورات او را ندارد . بنا بر اين پيغمبر صلَّى الله عليه و آله كه فرموده است : « آيا من اولى نسبت به مؤمنين از خودشان بر آنها نيستم » و اينكه اعتراف و پاسخ آنان « بلى چنين است » مىباشد ، و سپس بىدرنگ فرموده : « من كنت مولاه - » يعنى « هر كس من صاحب اختيار و سرپرست او هستم على نيز اختيار دار و سرپرست او مىباشد ) و همين طور دانستيم فرمودهء او « مولاه » عين همان معنائى است كه اعتراف به آن نمودند ( پيغمبر اولى است بايشان از خودشان ) پس هر گاه در قولش « من كنت مولاه . . . » فقط ( اولى به

161