او ) را قصد كرده باشد ، همان « أولى » را براى علىّ بن أبى طالب نيز قرار داده است : - « فعلىّ مولاه » - زيرا درست نيست معناى ديگرى از آن چند معنا را كه ثابت كرديم محال است پيغمبر صلَّى الله عليه و آله در بارهء خودش در نظر گرفته باشد ، براى مولاى جملهء دوّم - « فعلىّ مولاه » - قصد نموده باشد .
چون آن معانى كه عبارت بود از مالك برده يا آزادكنندهء برده ، يا آزاد شده يا پسر عمو يا سرانجام يا پشت و يا جلو ، چنانچه ثابت كرديم وقتى در جملهء در بارهء خودش محال بود و بىمفهوم ، در جملهء راجع به علىّ عليه السلام هم معنائى نخواهد داشت ، و تنها همان معنى آخرى ( مالك اطاعت و فرماندهى ) باقى مىماند و همين است كه پيغمبر آن را در نظر داشته ، و در نتيجه مسلَّم است آن حضرت در جملهء ( من كنت مولاه فعلىّ مولاه ) در بارهء علىّ عليه السلام هم مالك اطاعت و فرماندهى را قصد نموده باشد ، و چون اطاعت او بر تمام مسلمين واجب شد همان معناى امامت او مىباشد . زيرا امامت از لفظ « ايتمام » اقتباس شده ، و « ايتمام » به معناى دنباله روى و پيروى كردن ، و مطابق رفتار او عمل كردن و سخن گفتن است و مفهوم اصلى امام در لغت عبارت از تير چوبى تراشيده اى است كه در كارگاههاى اسلحه سازى براى نمونه در جلوى خود قرار مىدهند تا بقيّه تيرها را بر طبق آن بسازند و

162