جابجايشان مىكرد . و به آسمان مىبرد ( هفت شب و هشت روز پى در پى آن تندباد عقيم برايشان وزيد ) . « ذات العماد » به قوم عاد گفته مىشود ؛ معنايش آن است كه آنها قطعه سنگهاى بزرگى را به اندازهء بلندى كوه از كوهى مىبريدند و پايه مىساختند ، بعد اين ستونها را در هر كجا مىخواستند مىافراشتند ، سپس در بالاى آن كاخهاى خود را مىساختند بدين سبب آنها را « ذات العماد » گفتند .
« ابراهيم » چون به نيكى كردن همّت گماشت ، در نتيجه كامياب گرديد .
و معناى « ذو القرنين » اين است كه مدّتى قوم خود را به خدا دعوت كرد ، ليكن آنها از پيروى او سرباز زدند و چنان او را مورد ضرب و شتم قرار دادند [ كه يك طرف سرش شكست ] مدّتى از بين آنها رفت سپس به سويشان بازگشت و برنامهء قبل خويش را اجرا كرد ، اين بار نيز بگونه اى كتك خورد كه طرف ديگر سرش [ شكسته شد ] ( ميان قلَّاب از علل باب 37 ) .
« اصحاب رسّ » اينان در كنار رودخانه اى به نام رسّ كه در سرزمين مشرق بود مأوى داشتند به همين مناسبت چنين ناميده شدند ( همان رود ارس است كه بطول هشتصد كيلومتر در جريان است ، از مشرق آسياى صغير آغاز گشته و در مغرب درياى خزر به خليج قزل آغاج به دريا مىريزد ) . و گفته‌اند رسّ نام چاهى بود . ديگر اينكه اين گروه پس از درگذشت حضرت سليمان ، پيغمبر

109