2 - واجب است كه اين آيه در باره ابو بكر نازل شده باشد زيرا مخصوص بمحاربه مرتدين است و او بود كه با مرتدان جنگيد و ممكن نيست مقصود از آن شخص خود پيغمبر صلَّى الله عليه و آله و سلم باشد زيرا براى پيغمبر جنگ با مرتدان اتفاق نيفتاد و زيرا خدا فرمايد * ( فَسَوْفَ يَأْتِي الله ) * و اين براى استقبال است نه حال و بايست اين قوم در وقت نزول آيه موجود نباشند الخ .
در مسأله دوم گويد از صاحب كشاف روايت شده كه اهل رده يازده فرقه بودند سه تا در زمان پيغمبر صلَّى الله عليه و آله و سلم 1 - بنو مدلج كه رئيسشان ذو الحمار بود كه همان اسود عنسى است كاهنى بود كه در يمن دعوى نبوت كرد و بر بلاد آن مستولى شد و كارگزاران رسول خدا را بيرون كرد رسول خدا بمعاذ بن جبل و بزرگان اهل يمن نوشت و فيروز ديلمى بر او شبيخون زد و او را كشت و پيغمبر در همان شب قتل او را بمسلمانان گزارش داد و خرسند شدند و فرداى آن رسول خدا وفات كرد .
2 بنو حنيفه قوم مسيلمه . . . بعد از شرح آن گويد :
3 - بنى اسد قوم طلحة بن خويلد ادعاى نبوت كرد و رسول خدا خالد را بسوى او فرستاد و بعد از جنگ بشام گريخت و سپس اسلام آورد از روى عقيده - پايان گفتار تفسير رازى انصافا از بىانصافى اين امام مشككان بايد در شگفت شد كه در ضمن تفسير قرآن مجيد تا اين اندازه خلاف گوئى روا دارد :
1 - در پيش توضيح داديم كه كلمه سوف يأتى معنى استقبال دور ميدهد يعنى خدا مدتى بعد از اين مردمى پديد آرد بدين صفت كه فرموده است و اين آيه در آخر دوران رسول خدا نازل شده زيرا در سوره مائده است كه آخر سورهء قرآنست كه بر آن حضرت نازل گرديده و تمام كسانى كه در جنگهاى رده ابو بكر شركت كردند در آن تاريخ موجود بودند و حاضر و مخاطب باين آيه و چگونه ممكن است اين آيه بر آنها تطبيق شود و چنانچه گفتيم اگر تا زمان فخر رازى اين وعده قرآنى منجز و عملى نشده بايد در انتظار آينده بود و هزارها سال بعد هم كه امام قائم عجل الله فرجه ظهور كند و ابو بكريان را از ميان بردارد هنوز وعده اين آيه از نظر احاطه و علم و ابديت خداى تعالى دير نشده است زيرا ميفرمايد * ( إِنَّ يَوْماً عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ ) * يك روز در نزد پروردگار شما چون هزار سال است كه شما بحساب مىآوريد .
2 - چرا اين آيه را در ميان همه فرق شيعه كه ابو بكر را باطل مىدانند تنها دليل بطلان قول اماميه و شيعيان اثنى عشريه گرفته و از ديگران صرف نظر كرده است با آنكه در زمان او اسماعيليه و زنديه در نهايت كثرت و اشتهار بودند .

64