خويشان و اگر عترت شامل همه اهل نمىشد و همان خصوص فرزند بود قول پيغمبر ( ص ) انى مخلف فيكم ما ان تمسكتم به لن تضلوا كتاب الله و عترتى اهل بيتى و انهما لن يتفرقا حتى يردا على الحوض شامل حال على بن ابى طالب نمىشد زيرا كه او داخل در عترت نبود و على آن كس نمىشد كه قرآن از او جدا نشود و نه آنكه اگر باو تمسك جوئيم هرگز گمراه نشويم و در كسانى نبود كه داخل اين وصيت باشد و كلام پيغمبر خاص بود و عمومى نداشت و اگر بتوان آن را بفرزند مخصوص دانست ممكن است او را يكى از فرزندان دانست زيرا قرينة بر تعيين آن مخصوص در ميان نيست .
3 - دليل ديگر بر اينكه امير المؤمنين داخل عترتست قول پيغمبر ( ص ) است بدرستى كه آنان از يك ديگر جدا نشوند تا سر حوض بر من درآيند و همه امت اسلامى جز معدودى كه اعتناء بخلاف آنان نيست قائلند كه على عليه السلام از حكم كتاب خدا جدا نيست و بر اينكه رسول خدا در وقت وفاتش كسى را بجاى خود نگذاشته كه بكتاب خدا اعلم از او باشد و محققا حسن و حسين از كسانيند كه خليفه اويند و در اين حديث داخلند آيا در ميان امت كسى هست كه بگويد آنها از على اعلم بكتاب خدا بودند و معلوم است كه آنها شاگرد او بودند و پيرو او 4 - گوئيم مقصود پيغمبر از نصب خليفه اى كه وسيله هدايت باشد و تعيين آن در كتاب و عترت نسبت بهمه اعصار است يا عصر مخصوص اگر مقصود همه اعصار است در آن عصرى كه على عليه السلام قيام بامامت داشت كدام يك از عترت در ميان ما امت خليفه او بودند آيا مقصود از اين قول حسن و حسين بودند يا على ( ع ) اگر كسى گويد حسنين بودند لازم آيد كه آنها هنگام وفات پيغمبر از پدر خود اعلم باشند و اين قائل بزبان امت اسلامى آشنا نيست و اگر كسى گويد مقصود پيغمبر اين بوده كه

354