اينست كه مردى را بما نشان دهند از عترت پيغمبر كه توحيدش درست باشد از خدا نفى تشبيه كند و بجبر معتقد نباشد و اجتهاد و قياس در احكام شرعيه استعمال نكند و مستقل و با كفايت باشد تا ما با او خروج كنيم امر بمعروف و نهى از منكر واجب است بقدر طاقت و بحسب امكان و عقول بشر گواهند كه تكليف ما لا يطاق فاسد است و بهلاكت انداختن خود زشت است و يك قسم القاء بهلاكت اينست كه جمع اندكى جنك نديده و تجربه نياموخته بجنك مردمى جنك ديده و فنون جنك آموخته بروند كه بر بلاد مسلط شده و عباد را كشته‌اند و جنك آموخته شده‌اند لشكر و تجهيزات دارند و عامه هم پشتيبان آنها هستند و معتقدند كه هر كه بر آنها خروج كند خونش مباح است و چند برابر لشكر آنهايند چگونه صاحب كتاب ما را سوق ميدهد بميدان اين جنك آموختگان و چه چيز بدست دعوتكننده اين گونه مردم مىآيد هيهات هيهات اين مفسده را جز يارى خداى عزيز و حكيم از ميان نتواند برد سپس صاحب كتاب بعد از آياتى از قرآن كه خوانده است و در تاويلاتى كه براى آنها كرده بسختى مورد نزاع است و هيچ دليل عقلى و تاييد خبرى براى تاويل خود نياورده است گفته است خدايت رحمت كند خوب بفهم كى شايسته است گواه الهى باشد ؟ كسى كه طبق دستور دعوت بخير كند و نهى از منكر نمايد و امر بمعروف نمايد و حق جهاد در راه خدا را ادا كند تا شهيد شود يا كسى كه رويش را نبندد و شخصش را نشناسند و چگونه خدا او را گواه گيرد بر كسانى كه آنها را نبيند و نهى و امرى نكند تا اگر فرمانش برند اداى واجب كرده باشند و اگر او را بكشند نزد خداى عز و جل رود با افتخار شهادت اگر مردى از قومى گواه طلبد بر حقى كه او را نديدند و مشاهده نكردند آيا گواه تواند شد و آيا حقى بر آنها دارد جز آنكه بآنچه ديدند شهادت دهند و اگر بناديده گواهى دهند دروغ گو باشند و پيش خدا باطل خواه محسوب شوند اگر گواهى نديده براى بندگان جائز نباشد پيش خداى حاكم عادل هم كه جور نكند جائز نيست و اگر گواهى طلبد از مردمى كه معاينه كردند

216