وجه ديگر براى اثبات امامت امام غائب عجل الله فرجه ( 1 ) و آن اينست كه امام حسن عسكرى ( ع ) جمعى از موثقين اصحاب خود را بجاى خود گذاشت كسانى كه احكام حلال و حرام را از طرف او بمردم ميرسانيدند و نامه‌هاى شيعه و وجوهات آنها را باو ميرسانيدند و جواب ميگرفتند و مقام ثابتى در عدالت و درستكارى داشتند و خود آن حضرت آنها را در زمان حياتش تعديل كرده بود و چون درگذشت همه اتفاق كردند بر اينكه پسرى از او مانده است و امام بعد از او است و بمردم دستور داده كه از نامش نپرسند و موضوع را از دشمنانش پنهان دارند و سلطان وقت با سختى او را تعقيب كرد و بخانه‌هاى آن حضرت و كنيزان آبستن او كسانى گماشت و سپس نامه‌هاى پسر جانشينش شامل دستوراتى بوسيله اصحاب مورد اعتماد پدرش تا بيش از بيست سال بشيعيانش ميرسيد و سپس نامه‌ها قطع شد و بيشتر اصحاب امام حسن فوت شدند كه بعد از امام حسن شاهد وضع امامت بودند يك نفر از آنها بجا ماند كه اتفاق بوثاقت و عدالت او داشتند و او بمردم دستور كتمان داد و غدقن كرد كه هيچ چيز از امر امام را شهرت ندهند و نامه قطع شد و براى ما درست آيد كه امر امام را بدليلى كه گفتيم و آنچه از اصحاب امام حسن وصف كرديم محقق دانيم و غيبت او را باخبار مشهوره در امر غيبت امام قائم عليه السلام ثابت نمائيم و بگوئيم دو غيبت دارد كه يكى از ديگرى سختتر است ، مذهب ما در غيبت امام در اين عصر مانند مذهب واقفيه نيست در عقيده بغيبت موسى بن جعفر ( ع ) زيرا آن حضرت آشكارا فوت شد و مردم مرده او را ديدند و علنى بخاك سپرده شد و مدت بيش از صد و پنجاه سال از فوت او گذشته احدى ادعا نكرده كه او را ديده يا با او نامه نگارى داشته و ادعاى زنده بودنش تكذيب مشاهد ، مرده او است و بعد از وى چند امام ديگر آمده كه مثل او اظهار علم و امامت كرده‌اند ولى در ادعاى نسبت بغيب امام عصر تكذيب

186