تقرير ديگرى در امر امامت و اثبات غيبت ( 1 ) واضح ترين دليل بر امامت اينست كه خداى عز و جل يك معجزه پيغمبر ( ص ) را اين قرار داده كه داستان پيغمبران گذشته را در قرآن آورده و دانش تورات و انجيل و زبور را بيان كرده بىآنكه نوشتن آموخته باشد يا يك نفر نصرانى يا يهودى را ديده باشد اين بزرگترين معجزه او است ، حسين بن على ( ع ) كشته شد و على بن الحسين عليه السلام را بجاى خود گذاشت در سن كمى كه از بيست تجاوز نميكرد و آن حضرت از مردم كناره گرفت و با احدى ملاقات نميكرد و جز خواص اصحابش او را ملاقات نميكردند همه را بعبادت ميگذرانيد و براى سختى زمان و جور بنى اميه اندكى از علوم دين از وى نشر شد ، سپس فرزندش محمد بن على بنام باقر عليه السلام لقب يافت براى آن كه علوم را شكافت و از علم دين و كتاب و سنت و تاريخ و مغازى قسمت بزرگى بيان كرد و جعفر بن محمد بن على ( ع ) پس از وى بياناتى كرد كه منتشر و ظاهر گرديد ، هيچ فنى از فنون علم نماند جز آنكه مطالب بسيارى در آن بيان كرد و قرآن و سنن را تفسير نمود و مغازى و خبار انبياء از او روايت شد بىآنكه او و پدرش محمد بن على بن الحسين عليه السلام استادى بينند و نزد يكى از راويان حديث عامه يا فقيهان آنها بنشينند و چيزى بياموزند اين خود بهترين دليل است بر اينكه علم را از پيغمبر ( ص ) و سپس از على ( ع ) و بترتيب از هر امامى دريافت كردند و همه ائمه چنين بودند اين بود روش آنان در دانش ، از حلال و حرام پرسش مىشدند و جوابهاى هم آهنك ميدادند بىآنكه از كسى تعليم گيرند چه دليلى بهتر است از اين بر امامت آنها و بر اينكه پيغمبر آنها را معين كرد و تعليم نمود و علوم انبياء پيش را بآنها سپرد و آيا بحسب عادت ما ديده‌ايم كه از بشرى آن همه علم و دانش كه از محمد بن على

184