بتصديق پيغمبر است در امامت او و امامت پدرانش عليهم السلام و اين براى آنست كه اين موضوع يك دستور شرعى است و بعقل تنها ثابت نميشود و كلام در امور شرعى بر اساس كتاب و سنت است چنانچه خداى عز و جل ( در سوره نساء آيه 59 ) فرموده : اگر در چيزى نزاع داريد يعنى در امور شرعيه آن را بخدا و رسول مراجعه دهيد - پس هر گاه كتاب خدا و رسول و قضاوت عقل براى ما گواه باشد گفته ما پسنديده است ما ميگوئيم همه طوائف زيديه و اماميه اتفاق دارند كه رسول خدا ( ص ) فرموده است من دو ثقل در ميان شما ميگذارم كتاب خدا و نژاد خود كه اهل بيت منند و اين دو خليفه منند پس از من و از هم جدا نشوند تا سر حوض بر من وارد شوند و خود هم اين حديث را قبول دارند و لازمست كه هميشه يكى از عترت پيغمبر همراه قرآن باشد كه تنزيل و تأويل قرآن را بداند و بطور يقين مانند خود رسول ( ص ) مقصود خداى عز و جل را بيان كند و در فهم قرآن روش اجتهادى نداشته باشد چنانچه رسول خدا نداشت و استفاده او از قرآن صرفا روى لغتفهمى و قواعد ادبى گفتگو نباشد بلكه مراد خدا را با الهام مخصوص خدا بيان كند تا بگفته او حجت بر مردم تمام شود و بايد معرفت عترت رسول ( ص ) بقرآن روى يقين و معرفت و بصيرت باشد خداى عز و جل ( در سوره يوسف آيه 108 ) در وصف رسول الله ( ص ) گويد بگو اين راه منست كه دعوت بخدا ميكنم از روى بصيرت خودم و هر كه مرا پيروى كند پيروان او از اهل نژاد و عترت همان كسانند كه از روى يقين و معرفت و بصيرت مقصود قرآن را از طرف خداى و عز و جل بيان ميكنند ، در صورتى كه مراد خداى عز و جل ظاهر و آشكارا نباشد لازمست

152