بگو محمد بن عبد الرحمن ميگويد ما بدليل قطعى وجود امام مورد ادعا را بتو ثابت كرديم چه گريزگاهى دارى ؟
آيا چنان چه ضمانت كردى ببطلان خود اقرار ميكنى يا باز خود را براه باطل مىكشانى ؟ آيا هواى نفس تو را از اعتراف بحق مانع مىشود و چنان ميباشى كه خداى تعالى ( در سوره انعام آيه 191 ) فرمايد بسيارى از مردم از روى هواى نفس بنادانى گمراه ميشوند ، اما اينكه اهل حق را براى آنكه ميگويند لا بد بايد كسى باشد كه حجت خدا باو تمام شود آنها را لابديه نام داده‌اند بسيار مورد تعجب است مگر ابو الحسن خودش نمىگويد لا بد ممن تجب به حجة الله چگونه نميگويد با اينكه در ضمن آن كه اين جمله را از ما نقل كرده و ما را بدان سرزنش كرده گفته است آرى لا بد است كه باشد اگر او هم باينجمله معتقد است پس با اصحابش لابديه ميباشند اين نام را روى خود گذاشته و ياران خود را عيب كرده ، در صورتى كه خودش هم اين جمله را ميگويد ديگر مثلى كه بعنوان خانه و چراغ آورده موردى ندارد اينست حال كسى كه با دوستان خدا عناد ميورزد و خود را نكوهش ميكند بحساب عيب گوئى از طرفش الحمد لله - المؤيد للحق بادلته ما هم اينها را بديه ميناميم زيرا پرستنده گان بداند و روى دل بسوى چيزى دارند كه نميشنود و نميبيند هيچ حاجتى از آنها بر نمىآورد و آنان هم چنين باشند اكنون اى ابو الحسن ميگوئيم اين امام غائب حجت خدا است بر جن و انس و كسى كه حجت او بر خلق تمام نشود مگر بعد از دعوت و آشكار كردن دليل چون خود محمد ( ص ) در غار مخفى شد و از مردمى كه بر آنها حجت بود جز پنج تن [1] كسى جاى او را نميدانست اگر بگوئى اين غيبت مسبوق بظهور بود و مقرون بقائم مقام

[1] ظاهرا مقصود از اين پنج نفر على بن ابى طالب عليه السلام است و ابو بكر و عبد اللَّه بن اريقط دليل راه هجرت و اسماء دختر ابى بكر كه در زمان استتار در غار ذخيره بآنها ميرسانيد و شايد نفر پنجم فاطمه زهرا عليها السلام باشد .

142