او ( على بن ابى طالب ) كه در بستر او خوابيده بود ، ميگويم منظور حال ظهور او و قائم مقام او نيست در قبل و بعد ميگوئيم شخص پيغمبر در حال غيبت هم حجت بر مردمى بود كه جايش را نميدانستند براى مصلحتى شما هم بايد بگوئيد آرى ميگوئيم حجت امام هم كه براى مصلحتى ديگر غائب است بر خلق تمام است چه فرق دارد ؟ بعلاوه ميگوئيم امام هم بىسابقه غائب نشده است بلكه پدرانش در طول تاريخ خود گوش شيعيان را پر كردند كه او غائب مىشود و به آنها دستور زمان غيبت را دادند ، اگر بگوئى زايش او هم پنهانى بود آن موسى است كه با جستجوى سخت فرعون از او و آنچه نسبت بزنان و نوزادان مرتكب شد مخفى بود تا خدا اجازه ظهورش داد حضرت رضا عليه السلام در وصف او فرمود پدر و مادرم قربان او كه شبيه منست و هم نام جد من است و شبيه موسى بن عمران است دليل ديگر آنكه اى ابو الحسن ما بتو گوئيم ميگوئى كه شيعه در باره غيبت اخبارى روايت كردند يا نه ؟ اگر گويد نه ما اخبار را باو مينمائيم و اگر گويد آرى گوئيم پس تكليف مردم در حال غيبت امام چيست ؟ اگر گويد بايد جانشين معين كند جواب گوئيم بعقيده ما و شما جانشين امام امام است و اگر امام بجاى او ظاهر باشد غيبت موضوع ندارد و اگر او حجتى براى غيبت جانشين آورد ما هم در اين وقت بهمان تمسك كنيم ، فرقى ندارد و جدائى نيست .
دليل ديگر بر فساد كار جعفر برادر امام عسكرى اينست كه فارس بن حاتم [1] را دوست

[1] فارس بن حاتم بن ماهويه قزوينى از اصحاب امام هشتم بود ولايت و دوستى امامان پس از وى را داشت ولى منحرف شد و بغلات پيوست و اخبار كذب و دروغ بامامان نسبت ميداد تا آن كه از طرف امام دهم لعن و برائت از او صادر گرديد در رجال مامقانى نقل كرده است كه بنهايت ضعيف است و بىاندازه خببث است و همه علماى رجال و اخبار بر دم و تكفير او متفقند و در صورتى كه جعفر او را دوست و همدست خود گرفته باشد بزرگترين مخالف با امام دهم و يازدهم بوده است و در نتيجه اظهار دشمنى و خصومت با اين دو امام نموده است و با مخالفين سر سخت ائمه همدست و همداستان بوده است و خود همين موضوع دليل قطعى است كه دعواى وصيت از طرف اين دو امام نسبت باو كذب و افتراء بوده است و شايد خود همين موضوع يكى از اسباب لعن و برائت اين دو امام نسبت بفارس بن حاتم باشد و چگونه ممكن است جعفر با امام دهم و يازدهم طرف دوستى و اعتماد باشد در صورتى كه دوست و همدست فارس بن حاتم گردد و او كار مخالفت و دشمنى خود را با اين دو امام بجائى برساند كه نامه‌هاى لعن و تكفير و برائت از او مكرر و متعدد صادر شود .

143