و او را محكوم ميكند ولى استدلال و احتجاج بر خلاف اين پايه گذارى شده و انصاف سرمايه معامله اهل ديانت است ، گفتار ابى الحسن پناه گاهى نيست كه ما بدان رجوع كنيم و نگهبانى نيست كه ما بدان توجه كنيم و سندى نيست كه بدان متمسك شويم و آن را حجت دانيم زيرا ادعاى او دليلى ندارد و ادعاى بىدليل نزد خردمندان پذيرفته نيست و ما عاجز نيستيم بگوئيم آرى بحمد لله ما كسى را داريم كه بوى رجوع كنيم و بدستور او باشيم و آن كسى است كه حجت وى ثابت است و ادله امامتش آشكار است ، اگر بگوئى كجا است ما را بوى رهبرى كنيد ميگوئيم ميخواهيد چطور شما را بوى رهبرى كنيم ما را وادار مىكنيد كه باو دستور دهيم سوار مركب شود و نزد شما آيد و خود را بشما بنمايد يا خواستار هستيد كه خانه اى براى او بسازيم وى را در آنجا بنشانيم و باهل شرق و غرب اعلام كنيم اگر مقصود شما از نمودن او اينست ما بر آن قادر نيستيم و بر ما هم لازم نيست ولى اگر مقصود شما اين است كه از چه راه پى بوجود او ميبريد و حجت او بر شما تمام مىشود ما براى شما دليل مىآوريم كه او مفترض الطاعه است زيرا ما معترفيم كه بناچار بايد مردى كه فرزندانى الحسن على بن محمد عسكريست پس از وى حجت خدا باشد ما شما را بر اين موضوع دلالت ميكنيم تا در صورت انصاف بناچار بپذيريد ولى آن چيزى كه بما و شما لازمست اينست از روش منطق و استدلال بر كنار نباشيم ، كسى كه از آن كناره گيرد روش دانشمندان ندارد ، نبايد سخن در فرعى گفت كه پايه و اصلى ندارد ، همين امامى كه شما وجودش را منكريد و ما حق امامت را پس از پدرش براى او ثابت ميدانيم ، شما مردمى هستيد كه با ما در وجود پدرش و امامت او مخالفتى نداريد ، در اينجا نبايد از حق پدرش صرف نظر كرد و صرفا در اطراف وجود خودش بحث كرد ، چون ثابت شد كه حق امامت با پدرش

139