بعلى بن ابى طالب فرمود كلمه نبى را پاك كن و بنويس هذا ما صالح عليه محمد بن عبد الله اين قرار صلح محمد بن عبد الله است و اين موضوع ضررى بمقام نبوت او نداشت زيرا نشانه و دلائل نبوتش پيش از آن براى مردم روشن شده بود .
خداى عز و جل عذر عمار را پذيرفت ، آنگاه كه مشركين او را بدشنام و بدگوئى پيغمبر واداشتند و ميخواستند او را بكشند و بد گفت و نجات يافت و چون نزد پيغمبر هجرت كرد باو فرمود چهره رستگارى دارى عرضكرد رستگار نيست كه بشما بد گفته فرمود مگر دلت ايمان پا برجا نداشت ؟ عرضكرد چرا يا رسول الله خداى تبارك و تعالى ( در سوره نحل آيه 106 ) نازل كرد مگر كسى كه اكراه شود و دلش مطمئن بايمان باشد و حق اين موضوع همان شرع است كه اين كار در موقى جايز است و در موقعى ممنوع است و چون براى امام جائز است كه براى تقيه امامت خود را انكار كند و مقام خود را پنهان دارد جائز است كه باقتضاى مصلحت شخص خود را هم پنهان نمايد اگر غيبت يك روز جائز باشد براى حكمتى باقتضاى حكمت غيبت يك سال هم جائز باشد اگر يك سال جائز شد صد سال هم جائز است و بيش از آن هم باقتضاى حكمت جائز است تا وقتى فرا رسد كه مصلحت در ظهور باشد و لا قوة الا با لله تا اينجا براى جواب مخالفين بود ولى عقيده مذهبى ما اينست كه امام هر وضعى بخود گيرد از غيبت و ظهور و غير از آن طبق دستورى است كه از رسول خدا باو رسيده و بايد عمل كند چنانچه اخبارى از ائمه ما در اين موضوع وارد شده . . امام هشتم از قول پدرش از قول پدرانش باز گو كرده است كه پيغمبر ( ص ) فرمود بآن كه مرا به مژده دادن فرستاده هر آينه امام قائم از فرزندان من طبق دستور معينى از طرف من غائب شود تا آنكه بيشتر مردم گويند خدا را در خاندان محمد حاجتى نيست و ديگران در اصل ولادت او شك كنند هر كس زمان او را درك كند بايد بدين او متمسك شود

134