بامامت ندارد ولى اين طور نيست كه از همه خلق پنهان باشد و هيچ كس او را نشناسد براى آن كه اگر همه مردم از امام طائفه اماميه پرسش كنند كه كيست گفته شود فلان بن فلان است و نزد همه امت اسلامى معروف است و سخن ما در اين بود كه امام وظيفه دارد نزد دشمن خود اقرار بامامت كند يا نه و با شما معارضه كرديم باينكه پيغمبر هم يك وقت از ترس دشمن خود را در غار پنهان كرد با اينكه صاحب معجزات بود و شريعت تازه آورده و شريعت پيش را نسخ كرده و مردم از همه راه محتاج مراجعه باو بودند و گفتيم چون از جان خود بترسد حق دارد پيش دشمنان خود انكار امامت كند و جواب سؤالات آنها را ندهد و اين معنى او را از امامت خارج نكند و فرقى ميان غيبت پيغمبر در غار و غيبت امام زمان نيست در اينجا از طرف مخالفين سؤال ديگرى پيش مىآيد باين مضمون .
شما كه براى امام جائز ميدانيد از ترس دشمنان انكار امامت كند براى پيغمبر هم جائز ميدانيد از ترس دشمن انكار نبوت كند .
جواب - در اينجا دو عقديه است اول آن كه پيغمبر و امام در اين مورد با هم فرق دارند ، پيغمبر چون تنها وسيله ميان خدا و خلق است و او خودش بايد دعوى رسالت كند و مقام خود را براى مردم بيان كند اگر از روى تقيه هم انكار نبوت خود كرد حجت از ميان ميرود و ديگرى نيست كه مقام او را بيان كند اگر از روى تقيه هم انكار نبوت خود كرد حجت از ميان ميرود و ديگرى نيست كه مقام او را بيان كند و بمردم اتمام حجت نمايد ولى امام جانشين پيغمبر است و پيغمبر او را تعيين كرده و بمردم معرفى نموده و اتمام حجت شده و اگر خاموش باشد يا انكار مقام خود كند پيغمبر بجاى او وضع او را روشن كرده و اشكالى ندارد ولى ما اين طور جواب ندهيم ولى ميگوئيم حكم پيغمبر ( ص ) و حكم امام در حال تقيه يكسان است پيغمبر هم در صورتى كه بامر الهى قيام كرده و تبليغ رسالت نموده و معجزه آورده باشد و سپس گرفتار دشمن گردد براى حفظ خود ميتواند تقيه كند ولى پيش از آن نميتواند دليلش آنست كه پيغمبر اسلام ( ص ) در صلح حديبيه عنوان نبوت خود را از صلحنامه محو كرد چون سهيل بن عمرو و حفص بن احنف نمايندگان مشركين منكر نبوت او شدند حضرت

133