عقيده ما است در باره على بن ابى طالب عليه السلام كه بنص پيغمبر ( ص ) امامت او ثابت شده و محتاج نبود كه خود دعواى امامت كند و دليل بر آن اقامه كند ، اما راجع بپرسش از احكام دين از آن حضرت البته اگر از روى معرفت باو رجوع شود و مقصود طلب رشاد و آموختن مسائل باشد و با اعتقاد بامامت او و اقرار بمقام او باشد خود را بشناساند و بشما بياموزد و جواب گويد ولى اگر بقصد دشمنى و جاسوسى باو رجوع شود و در دل گرفته شود كه وسيله مزاحمت او نزد دشمنان دين فراهم گردد و بدست آويز اطلاع بر اسرار دين بدست دشمنان سپرده شود بشما جواب نخواهد داد زيرا از شما به جان خويش ميترسد .
اگر اين جواب قانعكننده نباشد ما در مقام جواب اين پرسش را طرح ميكنيم كه 2 - در آن زمانى كه پيغمبر ( ص ) در غار پنهان بود اگر مردم ميخواستند باو رجوع كنند و از احكام دين بپرسند ميتوانستند او را ملاقات كنند و خدمت او برسند يا نه ؟ اگر ميتوانستند كه حضرت پنهان نبوده و اگر نميتوانستند پس وجود و عدم او در عالم بنا بر نظر شما برابر بود ، اگر بگوئيد پيغمبر در اين پنهانى حفظ جان خود ميكرد گفته شود كه امام هم در دوره غيبت حفظ جان خود ميكند ، اگر بگوئيد كه پيغمبر بعد از آن آشكار شد و دعواى نبوت كرد ، ميگوئيم چه فرق دارد منظور اينست كه پيش از خروج از استتار در غار و ظهور خود پيغمبر بود و اين غيبت مايه نقصى در نبوت او نشد امام هم تا براى حفظ خود در پرده غيبت است امام است و اين غيبت موجب نقص امامت او نيست .
3 - بصاحبان اين اعتراض گفته مىشود در جواب اين پرسش چه ميگويند ؟
جمعى از افاضل اصحاب پيغمبر و راستگويان آنها با آن حضرت بيك لشكر جرار و خونخوار مشركين برخورده‌اند و آن لشكر دشمن در جستجوى شخص پيغمبراند كه او را از ميان ببرند ولى شخص آن حضرت را نميشناسند و از همان اصحاب ميپرسند كه اين شخص پيغمبر است و چگونه مىشود او را گرفت ؟

131