شاهزاده گفت : اگر تو اين حيات ظاهرى را حيات نمىدانى و به آن غبطه نمىخورى ، سزاوار نيست كه مرگ را هم مرگ بدانى و از آن كراهت داشته باشى . حكيم گفت : اى شاهزاده اگر به اين زندگانى اعتماد مىنمودم خود را به چنين مهلكه‌اى نمىافكندم كه به نزد تو بيايم با وجود آنكه مىدانم پدرت بر اهل دين خشم بسيار دارد و در صدد قلع و قمع آنهاست ، آرى من مرگ را مرگ نمىدانم و اين حيات را نيز حيات به حساب نمىآورم و از مرگ كراهت ندارم و چگونه رغبت در اين حيات داشته باشد كسى كه ترك لذّتهاى دنيوى كرده است و چگونه از مرگ مىگريزد كسى كه نفس خود را با دست خود كشته است . اى شاهزاده آيا نمىبينى كه دينداران ترك دنيا از اهل و مال خود كرده‌اند و رضا به داده داده‌اند و رنج عبادت بر خود خريده‌اند به گونه‌اى كه جز به مرگ نمىآسايند ؟ پس كسى كه از لذّتهاى حيات متمتّع نگردد اين حيات به چه كار او آيد و كسى كه آسايش وى جز از مرگ نباشد چرا از آن بگريزد ؟
شاهزاده گفت : راست مىگويى اى حكيم ، آيا دوست مىدارى كه فردا مرگت فرا رسد ؟ حكيم گفت : بلكه سرور من در آن است كه همين امشب مرگم فرا رسد نه فردا ، زيرا كسى كه نيك و بد را فهميد و دانست كه جزاى هر يك نزد

470