مىگويى ؟ ارطاة گفت : اى امير المؤمنين كنيهء من ابو الوليد است و شايد كه مرا به كنيه‌ام بخوانى .
و عبيد بن ابرص سيصد سال زندگانى كرد و چنين سرود :
< شعر > زمانه فنا كرد عمر مرا از آن پس كه مردند ياران همه به دل هست داغ عزيزان مرا ز مردن نباشد مرا واهمه كنون راز گويم به نجم سما كه يارى مرا نيست جز ماه و مه < / شعر > سپس نعمان بن منذر در آن روز كه غضبناك شد او را دستگير كرد و كشت و شريح بن هانى يك صد و بيست سال زندگانى كرد و در زمان حجّاج بن يوسف كشته شد و در پيرى و ضعف خود چنين سرود :
< شعر > بسى رنج بردم به عمر دراز حذر كردم از كينهء و حرص و آز زمانى پى مشركان زيستم ندانستمى در جهان كيستم از آن پس به نزد پيمبر شدم به آئين اسلام رهبر شدم ابو بكر را ديدمى بعد از او عمر هم گرفتى خلافت از او به مهران و ششتر حاضر بدم علىّ را تو گويى كه قنبر بدم به صفّين حاضر شدم بىامان از آن سو شدم جانب نهروان خدا را كه عمرم درازى گرفت اجل روزگارم به بازى گرفت < / شعر >

371