ساير كتب پيشينيان و داستان محمّد صلَّى الله عليه و آله و سلَّم و پايان كار او استخبار كرده بودند و آنها يادآور مىشدند كه محمّد بر عرب مسلَّط مىشود همچنان كه بخت نصر بر بنى اسرائيل مسلَّط شد و از پيروزى او بر عرب گريزى نيست همچنان كه از پيروزى بخت نصر بر بنى اسرائيل گريزى نبود جز آنكه او در دعوى نبوّت خود دروغگو بود . پس به نزد محمّد آمدند و با او در اداى شهادت * ( لا إِله إِلَّا الله ) * همراهى كردند و به طمع آنكه چون امور او استقرار يافت و احوالش استقامت گرفت به هر يك حكومت شهرى خواهد رسيد و چون از رسيدن به اين مقصد نااميد شدند نقاب بر چهره كشيدند و با عدّه‌اى از همگنان منافق خود به بالاى آن گردنه رفتند تا او را بكشند و خداى تعالى مكر آنها را برطرف ساخت و در حالى كه خشمگين بودند برگشتند و خيرى به آنها نرسيد ، چنان كه طلحه و زبير به نزد عليّ عليه السّلام آمدند و با او به طمع آنكه هر كدام به حكومت شهرى نايل شوند بيعت كردند و چون مأيوس شدند بيعت خود را شكستند و بر او خروج كردند و خداوند هر يك از آن دو را به سرنوشت بيعتشكنان ديگر به خاك افكند .
سعد گويد : سپس مولاى ما حسن بن عليّ عليه السّلام با آن پسربچه براى اقامهء نماز برخاستند و من نيز برگشتم و در جستجوى احمد بن اسحاق برآمدم و او گريان به

205