خود داعى به رسالت خويش و مبيّن مقام خود به خلايق است و اگر به واسطهء تقيّه آن را انكار كند حجّت نيز باطل خواهد شد و كسى نخواهد بود كه مقام او را تبيين كند . امّا امام را پيامبر برگزيده و به مردم معرّفى فرموده است ، و آنگاه كه سكوت اختيار كند و يا آنكه انكار امامت خود كند ، قول پيامبر در امامت او كفايت مىكند ، امّا اين جواب ما نيست و ما مىگوئيم : حكم پيامبر و امام در امر تقيّه برابر است . پيامبر هم اگر به امر الهى قيام كرده و تبليغ رسالت نموده و معجزات آورده باشد و سپس گرفتار دشمن گردد براى حفظ جان خود مىتواند تقيّه كند ، امّا پيش از آن نمىتواند چنين كند و دليل آن هم اين است كه پيامبر اكرم در صلح حديبيه عنوان نبوّت خود را از صلحنامه محو كرد ، آنگاه كه سهيل بن - عمرو و حفص بن احنف منكر نبوّت او شدند و پيامبر به علىّ عليه السّلام فرمود : كلمهء نبيّ را محو كن و بنويس اين قرارداد صلح محمّد بن عبد الله است ، و اين مطلب به مقام نبوّت او ضررى نرسانيد ، زيرا نشانه‌ها و دلائل نبوّتش پيش از آن بر مردم روشن شده بود .
و خداى تعالى عذر عمّار ياسر را پذيرفت ، آنگاه كه مشركين او را به دشنام و بدگويى به پيغمبر اكرم صلَّى الله عليه و آله و سلَّم واداشتند و مىخواستند او را بكشند كه او پيامبر

99