را دشنام گفت .
و چون نزد پيامبر بازگشت آن حضرت فرمود : اى عمّار ! رويت رستگار باد . عرض كرد : اى رسول خدا ! رستگار نيست زيرا شما را دشنام داده است . آن حضرت فرمود : اى عمّار ! آيا دلت با ايمان نبود ؟ عرض كرد : چرا اى رسول خدا . و خداى تعالى اين آيت فرستاد : « مگر كسى كه مجبور شود و دلش مطمئن به ايمان باشد » [1] و سخن حقّ در اين باب همان است كه در شرع آمده است كه در موقعى جايز است و در وقت ديگر ممنوع . و هنگامى كه براى امام جايز باشد كه امامت خود را انكار كرده و امرش را پنهان دارد ، جايز است كه به مقتضاى حكمت ، خودش را مستور كرده و غيبت اختيار نمايد . و اگر جايز باشد كه به علَّت موجبه‌اى يك روز غيبت كند ، جايز است كه يك سال هم غيبت داشته باشد و اگر جايز باشد كه يك سال غيبت كند جايز است كه صد سال و يا بيشتر هم غيبت داشته باشد تا وقتى فرا رسد كه حكمت اقتضاى ظهور كند ، همچنان كه همان حكمت غيبت را ايجاب كرده بود . و لا قوّة الَّا با لله .
علاوه بر مطالب فوق ، عقيدهء ما چنان است كه امام هر حالى كه از غيبت و ظهور و غير آن اختيار كند بر اساس عهدى است كه از جانب رسول خدا بدان معهود است ، همچنان كه اخبارى در اين باب از ائمّهء معصومين عليهم السّلام وارد شده

[1] النحل : 106 .

100