است و اگر انكار امامت در حال خوف و در برابر دشمن سبب بطلان امامت باشد ، بايد اصحاب پيامبر نيز كه در جواب دشمن و در حال خوف بر خلاف دانسته‌هاى خود انكار نبوّت او را كنند راستگو و مسلمان نباشند و اگر اين گونه انكار كردن صدق صحابه را زايل نسازد ، پنهان كردن امام شخص خود را ، موجب زايل شدن امامتش نمىشود و هيچ فرقى در ميان نيست . و اگر مسلمانى به دست كفّار گرفتار شود و آن كفّار هر مسلمانى را كه به چنگ آورند بكشند ، چنانچه از آن مسلمان بپرسند كه آيا تو مسلمانى ؟ و او بگويد : خير ، اين پاسخ او را از مسلمانى خارج نسازد و امام نيز چنين است . اگر او در برابر دشمنان جانى خود انكار امامت خود كند ، اين انكار او را از امامت خارج نسازد .
اگر بگويند : مسلمان در عالم قرار داده نشده است تا مردم را تعليم دهد و اقامهء حدود كند و بدين جهت حكم امام و آن فرد مسلمان متفاوت است و بر امام واجب است كه خود را پنهان نسازد .
مىگوئيم : ما نگفتيم كه امام نفسش را از جميع مردم پنهان كرده است ، زيرا خداى تعالى او را منصوب كرده و به واسطهء قول امام راستگوى پيش از خود ،

97