وى ندارد مگر آنكه از آسمان بر وى الهام شود ، و خداى تعالى در باب خليفه ، عمدهء مطلب را به سماع حواله كرده است ، و چون چنين است ، باب اختيار و انتخاب مردم در موضوع امامت و خلافت ، باطل مىشود ، زيرا انتخاب ، به واسطه رجوع به آراء صورت مىگيرد ، امّا تعيين خليفه ، مربوط به اوصاف باطنى است كه راهى جز سماع از حقّ ندارد . بنا بر اين ، عقيدهء ما در باب امامت كه بايستى به نصّ و اشاره باشد ، درست است ، امّا تعيين امام به اشاره ، مندرج در اين قول خداى تعالى است كه مىفرمايد : « ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلائِكَةِ » كه موضوع عرض ، مبنى بر تعيين و اشاره است ، و در تعيين امام به اسم ، مبنى بر استماع نصّ خلافت آنهاست . بر اين اساس معناى اشاره و نصّ در باب امامت روشن گرديد .
و در عرضى كه خداى تعالى فرموده : « ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلائِكَةِ » دو معنى وجود دارد ، يكى عرض اشخاص و هياكل ايشان است ، همچنان كه در باب اخبار اخذ ميثاق و عالم ذرّ روايت كرده‌ايم ، و ديگر عرض اوصاف و انساب ايشان است كه خداوند بر ملائكه عرضه داشته است . چنان كه بعضى از مخالفين ما مىگويند ، و بر هر دو تقدير ، خداى تعالى به واسطه ايمان به غيب ملائكه را به

32