است . و * ( حَسْبُنَا الله وَنِعْمَ الْوَكِيلُ ) * .
سپس صاحب كتاب گويد : اكنون دليل زيديّه را با استفاده از سخن خداى تعالى بيان مىكنيم كه فرموده است : كتاب را به ارث به بندگان برگزيدهء خود داديم - تا آخر آيه .
و به او مىگوئيم : ما مىپذيريم كه اين آيه در بارهء عترت نازل شده است امّا برهان تو بر آنكه مقصود از « سابِقٌ بِالْخَيْراتِ » در اين آيه فرزندان حسن و حسين ، نه ديگران از عترتند چيست ؟ و تو دشمنانت را سرزنش مىكنى و هر چه مىخواهى مىگويى .
سپس مىگويد : خداى تعالى ذكر خاصّه و عامّهء امّت پيامبرش را نموده است مىفرمايد : « وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ الله جَمِيعاً » . و بعد از آن مىگويد : مخاطبهء عامّه پايان پذيرفته و مخاطبهء خاصّه آغاز گرديده است و خداى تعالى مىفرمايد : بايد در ميان شما امّتى باشند كه دعوت به خير كنند تا اين سخن او كه به خاصّه مىفرمايد : شما بهترين امّتى هستيد كه براى مردم بيرون آورده شديد ، مىگويد :
ايشان فرزندان ابراهيم عليه السّلام هستند ، نه ديگران ، و در بين ايشان نيز مقصود مسلمانانند ، نه مشركان پيش از اسلامش و آنها را گواهان امّت قرار داده و

232