سپس صاحب كتاب مىگويد : اگر امامت علاوه بر حسن و حسين عليهما السّلام بر ساير بنى هاشم نيز روا باشد ، علاوه بر بنى هاشم بر فرزندان عبد مناف نيز روا خواهد بود و اگر امامت بر بنى هاشم و فرزندان عبد مناف روا باشد ، بر ساير فرزندان قصىّ نيز رواست و اين گفتار را ادامه داده است .
و به او مىگوئيم : اى كسى كه براى زيديّه استدلال مىكنى ! امر امامت مقامى است كه با قرابت و خويشى به دست نمىآيد ، بلكه دارندهء آن بايستى فضل و علم داشته باشد و با نصّ و توقيف حاصل مىشود و اگر روا بود كه امر امامت به واسطهء خويشى به نزديكترين فرد عترت برسد ، روا بود كه به دورترين ايشان نيز برسد . پس فرق خود و مدّعى آن را بيان كن و دليلت را بنما و بين خود و كسى كه مىگويد اگر امامت بر فرزندان حسن روا باشد بر فرزندان جعفر نيز رواست و اگر بر ايشان روا باشد بر فرزندان عبّاس نيز رواست ، چه فرقى وجود دارد ؟
زيديّه هرگز دليل فارقى در اين باب ندارد ، مگر آنكه به دليل فارق ما روى آورند كه عبارت از نصّ هر امامى بر امام ديگر باشد و ظهور علم به حلال و حرام .
سپس صاحب كتاب گويد : اگر به امامت عليّ عليه السّلام استدلال كنند و بگويند

229